çiyinlerimi çekmekle yetindim. Özümü toparlaya bilmir, hönkür hönkür ağlamaq isteyirdim.
-Xala olar men gedim?
-Elbette narahat olma qızım menimde işim az qalıb.
-Sağolun.
Sözümü deyib eve doğru qaçmağa başladım. Qapıyı açıp içeri daxil olduğumda göz yaşlarım axmağa başlamışdı. Bir başa otağıma keçib özümü yatağa atdım ve hönkürmeye başladım. Men niye ağlayırdım? Canım niye bu qeder yanırdı? Heç cüre anlaya bilmirdim. Nefesim daralırdı sanki boğazıma bir el yapışmışdı. Ele ağlaya ağlaya da yuxuya getmişdim.
-Esma... Esma.
Sesi eşider eşitmez yuxudan ayılıb üst başımı düzelderek eyvana çıxdım.
-Melahet xala ne oldu?
Onun telaşlı halı gözümden qaçmamışdı.
-Qızım Mahiri görmemisen? Seherden beri ortalarda yoxdu. Vacib işim vardı.
-Men görmemişem.
-Hara getmiş olar bu uşaq?
-Bilmirem.
Deyib çiynimi çekmekle yetinmişdim.
-Yaxşı qızım. Senide narahat eledim.
-Yox xoşdu.
Melahet xala getdikden sonra masaya çöküb başımı ellerim arasına aldım. Mahir harda ola bilerdi ki?
Deqiqeler saatları evezlesede Mahirden ses soraq yox idi. Eyvanda oturub onun evinden bir saniye bele gözlerimi çekmirdim. Ne gelen vardı ne geden. Harda ola bilerdi? Narahat halda eyvanda var gel etmeye başladım. Biran ağlıma gelen fikirle yerimde dayanıb gözlerimi iri iri açdım. Men bunu daha evvel nece düşünmedim? Telesik qapını bağlayıb aşağı endim ve iti addımlarla meşeye teref getmeye başladım.... Yanılmamışdım... Mahir "Baba ağacın" altında oturub başını gövdeye söykemiş, oyuncağı elinden alınan körpeler kimi üzünü asmışdı. Gülümseyib başımı sağa sola herledikden sonra yaxınlaşıb yanında oturdum. Aradakı sessizliyi ilk o, pozdu.
-Burda olduğumu hardan bildin?
-Çetin olmadı.-elimle ağacı işare edib -" Onun sehrine qapılan ilk insan sen deyilsen qıvırcıq".
Sesimi qalınlaşdırıb onu yansılamağa çalışmam Mahirin simasında gülüş doğurmuşdu.
-Gizli yerim aşkarlandı ki.
-Niye burdasan?
-Bilmirem... Mene neler olur heç bilmirem.
-Mende...
Sesim o qeder cılız çıxmışdı ki, özüm bele

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>