Bir yaz günü, çimerlikde oturub, qumlarla oynayan iki uşağı seyr edirdim.
Her ikisi de, deniz sahilinde qapılarıyla, qülleleriyle, tunelleriyle böyük bir qala etmek üçün beraberce böyük seyle çalışırdılar.
Qala demek olar ki, tamamlanmışken, böyük bir dalğa gelib qalanı pozdu.
Her şey, bir anda yaş bir qum yığınına çevrilmişdi.
Bütün eziyyetlerinin bir anda gözlerinin qarşısında yox olduğunu gören uşaqların göz yaşlarına boğulmalarını gözleyirdim.
Amma uşaqlar meni çaşdırdı. Ağlamaq yerine, ikisi de qalxıb el-ele tutdular ve gülerek sahilden bir az daha uzaqlaşıb yeni bir qala düzeltmeye başladılar.
Uşaqların , o anda mene ehemiyyetli bir ders öyretdiklerini anladım. Heyatımızdakı her şey, yaratmaq üçün üzerinde çox zaman ve enerji serf etdiyimiz her qarışıq quruluş , eslinde qumdan hazırlanmışdır.Tez ya da geç, bir dalğa gelib, qurmaq üçün sıx sey serf etdiyimiz işleri anında mehv ede biler. "Bele bir veziyyet qarşısında ise, yalnız yanında tutacaq bir eli olan insan gülümseye biler...."