gülümsedim.
İçeri daxil olub evi süzmeye başladım. İki otaqlı evin içerisinde çox az eşya vardı. Divar kağızı bir çox yerden qopmuş, qopan yerleride rütubetden qaralmışdı. Oturduğumuz köhne divan ve yemek masasından başqa otaqda heçne yox idi.
-Menim varlığımdan çoxdan xeberin vardı?
Nehayet Mahir sessizliyi pozub dillendi.
- Uşaq idim... Atam eve çox gec gec gelirdi, iki üç aydan bir. Anamdan sebebini soruşanda işi olduğunu deyirdi. Böyüdükce anamla her gün dava etmeye başladım. Bu nece iş idi ki, menide görmeye gelmir. Daha sonra anam xestelendi. Xerçeng... Tek isteyi menim evlendiyimi görmek idi. O zamanlar yoldaşımla teze tanış olmuşduq. Evlendik ve bura, anamın yanına yerleşdik. Anamın veziyyeti getdikce pisleşirdi. Son günlerinde senin varlığından behs etdi. Qardaşın gelecek, sene sahib çıxacaq dedi. Daha sonra dünyasını deyişdi.
-Atam geldimi?
-Bir iki defe geldi amma heç danışmaq fürsetimiz olmadı. 1 il sonra qezetde ölüm xeberni gördüm. Tesevvür edirsen? Atamın ölüm xeberini qezetde oxudum. Mezarı hardadır onu bele bilmirem. Tamamen kimsesiz idim ona göre her zaman senin yolunu gözledim.
Mahir bacısının elini sıxdı.
-Bağışla ki, gecikdim... Esma olmasa daha da gecikerdim.
Mahire xanım mehriban baxışlarını mene yöneltdi.
-Allah senden razı olsun.
Söz demeye gücüm çatmadığı üçün gülümsemekle yetindim.
-Eslinde ilk başlarda sene çox qezebli idim, atamı menden aldığını düşünürdüm ancaq zamanla anladım ki, esas men almışam senden atamı. Bağışla meni.
Mahir bacısını bağrına basıb saçlarına öpüş qondurdu.
-Heyat yeldaşın hanı?
-Yol qezasında itirdim onu. 2 il oldu.
-Uşağınız varmı?
-Bir qızım bir oğlum var. İçeride yatırlar.
-Başqa qohum eqraba, yoldaşının valdeyinleri... Heç kim yoxdurmu?
-Yoldaşım kimsesiz idi, ele mende... Anamı 6 ildi itirmişem... Sonra atam... Sonra yoldaşım... İki uşaqla qaldım.
-Bes nece dolandın?
-Evin eşyalarını satırdım yavaş yavaş. 1 ay evvel tanımadığım bir qadın parkda qızımı görüb ve ona telefon nömresini verib

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>