SUSQUNLUĞUM.
Afa. Q
Bölüm 13. Canım yanır.
Saata baxdığımda 3:00 olduğunu gösterirdi. Dizlerimi qucaqlayıb yatağımda oturaraq küreyimi yataq başlığına söykedim. Mahirin sayını bilmediyim cavabsız zengi davam ederken menim tek bacardığım yanaqlarımı qurulamaq idi. Özümü ele almağı ise heç cüre bacara bilmirdim. Bu gece yaşananların, ailemin parçalanmış olmasının tek sebebi men ve menim lenete gelmiş susqunluğum idi. Eger men susmamış olsam, en başından bu evlilik meselesi açıldığı andan etirazımı bildirmiş olsaydım indi bu qeder perişan halda olmazdıq.
Atam o sözlerden sonra evden çıxaraq bizi geceni harada keçirdiyinden xebersiz qoymuşdu. Semra getmeyib bizde qalmış, anamı otağına aparıb derman vererek rahat yatmasına şerait yaratmışdı. Men ise her zaman olduğu kimi sessizliyime sığınıb otağıma çekilmişdim.
Bu an Mahirin meni saran qollarına ne qeder çox ehtiyacım olsada, zenglerini bele cavablamağa cesaretim yox idi. Ona ne deyecekdim ki? Ailemin dağıldığını ona nece deye bilerdim? Anamın perişan halını atama ünvanladığı son sözlerini, bunu Mahire nece nece başa sala bilerdim? Ailem menim ucbatımdan mehv olurdu.
"Etibar eger tehdidler boyun eymeyib, qorxub çekinmeyib yaşananları mene deseydin, ister media isterse de başqa bir şey.... Her şeye ve her kese qarşı yanında olardım. İçim yansa da seni bağışlayar müdafie ederdim amma sen ne etdin? Sehvini ört basdır etmek üçün qızımızın heyatını ortaya qoydun. Onun xoşbextliyni heçe sayıb, sırf özünü qorumaq üçün şert olaraq gösterdin. Bunu bağışlamağımı gözleme. Buna göre seni esla bağışlamayacam" Anamın sözleri hele de qulağımda eks seda verirdi.
Mahirin dayanmaq bilmeyen zengleri ismarıclarla evezlenmişdi. Sonuncu ismarıca nezer yetirib "qapını döyüm yoxsa aşağı düşürsen?" sualını oxumağımla yerimden sıçramağım bir oldu. İti addımlarla aşağı enib çöle çıxdım. Evden biraz aralıdan da olsa Mahirin esebi üz ifadesini seçmek olurdu. Yavaş addımlarla yanına yaxınlaşarken başını qaldırıb ağlamaqdan şişmiş gözlerime

[1] 2 3 ... 6 >>