nezer yetirib anamın yanında oturdu ve meyus baxışlarını yere dikdi.
-Türkan meni bağışla... Bilirem buna üzüm yoxdu amma senin terefinden bağışlanmaq isteyirem. O gün ne olduğunu tam xatırlamıram... Bir gecelik bir şey idi...
-Etibar! - anam atamın sözünü yarıda kesib qezebli baxışlarını üzüde sabitledi -Sen niye başa düşmürsen? Menim seni bağışlamadığım mövzu, senin xeyanetin deyil. Esmaya etdiklerindi. Eger sen Osmana boyun eyib Esmayı oda atmaq evezine bu iyrencliyi mene danışsaydın and içirem uşaqlarımın canına bu xeyanetini heç yaşanmamış sayardım amma sen ne etdin? Qızımızın heyatı ile qumar oynadın. Bax men bunu bağışlaya bilmirem.
-Men Esmadan soruşdum. İmzalamazdan evvel razı olub olmadığını soruşdum.
-O, ne dedi?
-Dinmedi... Heç ne demedi. Razı olduğunu düşündüm.
-Allahım deli olacam... Etibar sen qızını tanımırsan? Bu güne kimi Esma ne zaman neye cavab verib? Neye etiraz edib? O, dinmedi sen inandın ve menide inandırdın.... İndi başa düşürem men ne zaman bu evlilik haqda Esma ile danışmaq istesem mane olurdu, "qızı utandırma" deyirdin... Men nece de kor olmuşam... Senin tek derdin öz pisliyini örtmekmiş... Men nece... Qızımın canının nece yandığını görmemişem... Men nece anayam?
Anam iki elli dizine vurmağa başladı. Men hıçqırıqlara boğularken Semra yanına qaçıb anamı qucaqladı.
-Bax ananın halına... Hamısı senin inadkarlığına göre olur. Tural seni sevir, bu evliliye qarşı çıxmasaydın bunlar yaşanmazdı.
Atamın mene ünvanlanan sert sözleri esl xencer kimi saplanmışdı üreyime, baxışları ise o xenceri saplandığı yerde döndürüb yaramı daha da qanadırdı.
-Besdi ata besdi... Hem suçlusan hem güclü. Turalın Esmayı yox soyadını sevdiyini sen de yaxşı bilirsen.
Semranın sözlerinden sonra atam sakitleşmişdi. Gözlerimi bir nöqteye zilleyib bu olanların nehayete bağlanması üçün dua edirdim.
-Yeter bu qeder.... Besdirin.... Esma Tural ile evlenmeyecek.
Anamın qerarı meni sevindirmişdi.
- Bu evde qerarları ne vaxtdan beri sen verirsen Türkan? Bes menim

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>