SUSQUNLUĞUM.
Afa. Q
Bölüm 15. Hesretlik.
Bezileri sevgini sadece öpüşmek ve ya saatlarca sevişmek zenn edir. Ancaq mesum bir sarılmağı, saçlarını qoxlamağı, etrini içine çekmeyi düşünmürler bele. Sadece gözlerine baxaraq ucsuz bucaqsız dünyanı keşf etmekle yetinmirler. Çünki bu onlara her zaman az gelir. Feqet esl sevginin ne olduğunu anlamırlar, sevgini öz alemlerinde moderinleşdirerken beyinlerini cahilleşdirirler.
-Mahir.... Mahir getme.... Mahirrr.
Qışqırıb oyanaraq etrafa boylanmağa başladım.
-Mahir hardasan?
Yataqda dikelmeye çalışdığım zaman qolumda hiss etdiyim sızıltı ile başımı yana çevirdim. Qolumdakı iyneni gördüyümde axşam olanlar film lenti kimi gözlerimin önünden keçmeye başladı. Yox bu ola bilmez... Mahir meni qoyub getmez. Telesik yataqda oturaq veziyyet alaraq qolumdakı iyneni dartıb çıxardım ve yere atdım. Ele bu an açılan qapıda telaşlı halı ile Semra göründü. Onu gördüyümde telesik çarpayıdan qalxdım.
-Esma, sakit ol canım. Uzan yerine dincelmelisen uzan.
-Bacı, axşam yaşananlar yuxu idi he? Mahir getmedi burdadı he?
Qollarından tutub silkeleyerek cavab almağa çalışırdım.
-Etme bele gözelim, etme.
Semra meni qucaqlamağa çalışarken var gücümle onu itib iti addımlarla qapıya teref getdim.
Dehlizde anamı görüb yanına yaxınlaşdım.
-Ana, Mahir hardadır?
Anam çaşğın gözlerini gah mende gah da arxadan gelen Semranın üzünde gezdirirdi.
-Anaaa...
Onun gözlerine baxır, "burdadır" demesini gözleyirdim.
-Esma, o getdi.
Sanki yuxudan indi oyanmışdım... Bedenim buza döndü biranlıq. Sinemde bir şeyin parçalandığını hiss edirdim ve bu her ne idise göynedirdi meni.
-Atam hanı?
İşaret barmağını qapıya uzadıb yavaşca dillendi.
-Hekim dedi ki, yormayın.
Heç ne demeden palataya yaxınlaşıb otağın qapısını açdım. Atamı bu cür solğun, aparatlara bağlı gördüyümde içim parçalanırdı. Meni gördüyü an zorla gülümsemeye çalışması gözümden qaçmamışdı.
-Mahire ne dedin?
Menim birbaşa metlebe keçerek verdiyim sualı atam gözlerini devirib

[1] 2 3 ... 6 >>