bir hökmü qalmır.
Eslinde bu olanlar mene çox ağır gelirdi ona göre, susmaq bilmeyib fikirlerimi dile getirmikden çekinmirdim. Mahirin çoxdan qerarını verdiyini, geri addım atmayacağını bilirdim. Bunların son çırpınışlarım olduğunu bile bile davam edirdim. Mahir heçne demeden meni bağrına basdı. Onun qolları arasında hönkürür deli kimi ağlayırdım. Ayaqda dura bilmeyib yere çökdüyüm zaman o, da menimle çökdü. Mahirin qucağında ağlamaq meni sakitleşdirmişdi. Ne qeder ele qaldığımızı bilmirem tek bildiyim artıq ayrılıq zamanı gelmişdi. Heç bir söz demeden ayağa qalxdım ve ağır addımlarla evi terk etdim.... Son defe onun üzüne baxmadım çünki baxsam gede bilmeyecekdim. Birbaşa eve qayıdıb otağıma çekildim. Ayrılmışdıq.... Atamın hirsi ve kini bizi ayırmışdı. Mahir müveqqeti demişdi amma men inanmırdım. Belke de Esma ve Mahir heç vaxt EsMahir olmayacaqdı. Heyatda yaşana bilecek en acı şey insanın ümidini itirmesi idi. Men bize dair ümidimi itirmişdim.
Axşam kimi yatağın yanında yere çökmüş veziyyetde durmuşdum, heç terpenmeden. Hava tamam qaraldıqdan sonra aşağıda eşitdiyim seslerle yavaş yavaş pilleleri enib qapıda dayandım. Atamı bir gecelik xestexana da saxlayıb eve göndermişdiler. Qapıya söykenib sadece izleyirdim. Semranın ailesi ve atamın bir neçe dostu gelmiş ve biraz oturduqdan sonra her kes getmişdi. Men ise helede vecsiz duruşumu deyişmeden qapıdan baxırdım.
-Esma, niye orda dayanmısan?
Anamın seslemesinden sonra keçib masada eyleşdim. İçimde çox derin bir öfke vardı, heç cüre başa çıxmağı bacara bilmediyim bir öfke. Bu öfke ile atama nece baxdığımın ferqinde bele deyildim.
-Mene ele baxma Esma. Ne ediremse senin yaxşılığın üçün edirem.
Teessüfle başımı yelleyib ayağa qalxdım.
-Ata, ana, bunu bilinki men heyatım boyu bir tek Mahiri sevdim sevecemde... Ata, bizi ayırmağı bacardın qelebeni qeyd ede bilersen amma bunu yaddan çıxarma son nefesime qeder onu sevecem. Meni bir Qurbanzade olaraq yox Esma olaraq seven yegane adamı elimden aldın ata. Tebrik

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>