Anam!
Niye bu qeder çox sevirsen meni, eziz anam?
Niye menim kederime kederlenib, sevincime sevinirsen? Senin öz sevincin, kederin yoxdurmu?
Niye menim heyatımçün, xoşbextliyimçün yaşayırsan, ana! Senin öz heyatın yoxdurmu?
Men ac olanda ac olursan, tox olanda tox. Niye? Senin öz nefsinmi yoxdu, ana?!
Niye bu qeder çox sevirsen meni?
Seni senin qeder seve bilmediyimi, sene mene yandığın qeder yana bilmediyimi bile-bile, niye bu qeder sevirsen meni? Gencem… “gencliyini doyunca yaşa, aile heyatının yükü yorar seni, hele bacarmazsan” deyirsen. Bes sen?
Senin gencliyin olmadımı, ana?!
Sen ki, tez aldın o yükü çiyinlerine, yaşamadın gencliyini. Yoxsa yene meni düşündün, men dünyaya gelem meni sevesenmi deye?
Yoxsa, dünyaya gelmediyim vaxtdanmı sevmişdin meni, mene qovuşmaq üçünmü mene yaşatmaq istediyin gencliyi özün yaşamadın?
Men de sevdim seni… Amma başqasını da sevdim. Senden çox düşündüm onu, ağladım onun üçün. Gözlerimin dolmasını bele istemediyin men, ağladım… Hiss etdin bunu belke de, sen de ağladın. Amma men başqası üçün, sen menim üçün… Niye?
Üreyini görmek isterem, qelbine girmek, orda tutduğum yeri göre bilmekçün. Kimem orda, varlığım senin üçün ne demekdir ki, bu qeder çox sevirsen meni, ana! Bilirem Allah verib bu sevgini sene, seni menim üçün yerde yaşayan melek olaraq gönderib… İndi yoxsan yanımda… Seni isteyirem, darıxıram sensiz. Qayğın üçün, mehriban sesin üçün, mene merhemetle baxan gözlerin üçün, seni inciden de bele mene sığal çeken ellerin üçün çox darıxıram, melhemim anam! Bilirem ki, sen de meni isteyirsen, menim üçün darıxırsan. Amma men öz rahatlığım üçün, qollarında cenneti tapmaqçün isteyirem seni. Sen yene mene rahatlıq vermek üçün, yene meni düşündüyün üçün isteyirsen meni, ana! Senin sevgine qarşılıq vere bilmemek ezab verir mene. Sevme meni… Bu qeder sevme. Sevgine haqsızlıq edirem, ana! Senin qeder seve bilmirem seni…

Ya öyret mene senin meni sevdiyin kimi sevim seni, ya menden seni sevdiyim kimi meni sevmeyi öyren özün,

[1] 2 >>