Qızla bir qonaqlıqda rastlaşmışdı… Çox gözel qız idi. Qonaqlığın sonunda qızı qehve içmeye devet etti.Qız devet müddetinde diqqetini çekmeyen oğlanın devetine teeccüblendi amma nezaketle qebul etdi. Yaxınlıqdakı şirin kafede oturdular.Genc oğlan ele heyecanlı idi ki, üreyinin döyüntüsünden danışa bilmirdi..Onun bu halı qızı da narahat edirdi ...
«Men artıq gedim» demeye hazırlaşırdı ki, oğlan birden kafe xidmetçisini çağırdı.
«Mene bir az duz getirersen?» Dedi. «Qehveme qatmaq üçün.»
Yan stollarda eyleşenler teeccüble oğlana baxdılar. Qehveye duz! Genc qıpqırmızı oldu utandığından.Amma duzu qehvesine tökdü ve içmeye başladı.
Qız maraqla «Qeribe bir ağız dadınız var.» Dedi… Cavan izah etdi: «Uşaqlıqda deniz kenarında yaşayırdıq. Hemişe deniz kenarında ve denizde oynardım.Denizin duzlu suyunun dadı ağzımdan heç eksik olmazdı. Bu dadla böyüdüm men.Bu dadı çox sevdim. Ona göre qehveme duz tökürem. Ne vaxt ki o duzlu dadı dilimde hiss edirem, uşaqlığımı, deniz kenarındakı evimizi ve xoşbext ailemi xatırlayıram… Anamla atam hele de o deniz kenarında yaşayırlar.Onlardan ve evimden ele darıxıram ki… „
Bunları deyerken gözleri nemlenmişdi cavanın… Qız eşitdiklerinden çok tesirlenmişdi. Evini, ailesini bu qeder düşünen bir adam, evi, aileni seven biri olmalı idi...Qız da danışmağa başladı. Onun da evi uzaqlardaydı. Uşaqlığı kimi ...
O da ailesinden danışdı. Çox şirin bir söhbet olmuşdu .Görüşmeye davam etdiler ve her gözel hekayede olduğu kimi, şahzade evlendi. Ve de sonuna qeder çox xoşbext yaşadılar. Prenses ne vaxt qehve hazırlasa içine bir qaşıq duz qoydu, heyat boyu… Onun bele sevdiyini bilirdi çünki ...
40 il sonra, adam dünyaya vida etdi. “Ölümümden sonra aç» deye bir mektub qoymuşdu sevgili qadınına. Bele deyirdi, setirlerinde: «Sevgilim, bir denem. Xahiş edirem meni bağışla. Bütün heyatımızı bir yalan üzerine qurduğum üçün meni bağışla. Sene heyatımda bir defe yalan dedim… Duzlu qehvede.
İlk görüş günümüzü xatırlayırsanmı? Ele heyecanlı ve gergin idim ki,

[1] 2 >>