Hezret Muhemmed Peyğemberin (s) Mariyeyi-qibtiyye adlı kenizden olan oğlu İbrahim hicri 10-cu (miladi 630-cu) ilde iki yaşına çatmadan dünyasını deyişdi. Bundan evvel de Peyğemberin (s) Xediceyi-Kübradan olan oğulları dünyadan köçmüşdüler. Quranda buyurulduğu kimi, o hezret oğul atası sayılmamış ve nesli qızı Fatimenin (e) vasitesile davam etmişdir.

İbrahimi defn ederken Allahın Resulu (s) onu qucaqlayıb öpdü, ertrini iyledi, göz yaşlarını gizlede bilmeyib ağladı. Yanındakı sehabelere bu hereket qeribe geldi, çünki onlar Allahın Resulunu (s) hemişe güclü iradeli bir şexsiyyet kimi görmeye adet etmişdiler. Hetta Ebdürrehman ibn Avf heyretin büruza vererek soruşdu: “Sendemi, ey Allahın Resulu (ağlayırsan)?” Peyğember (s) onun cavabında buyurdu: “Ey Avfın oğlu, bu (yeni göz yaşı) rehmetdir”. Yeni men de atayam ve öz körpe oğlumun ölümüne merhemetle yanaşıram. Yaxud göz yaşları Allahın bize bir lütfüdür ki, icimizdeki ağrı-acıdan bunun vasitesile xilas olmaq imkanını bize verib. Heqiqeten, insan ağlamaqla yüngülleşir ve teskinlik tapır.

Ardınca hezret buyurdu: “Heqiqeten, göz ağlayır, qelb derd çekir. Amma biz Rebbimizin razılığı olmayan bir söz danışmarıq. Ey İbrahim, heqiqeten, biz senin ayrılığından kederlenirik”.

Bu hadise ağaşıdakı mühüm menbelerde öz eksini tapmışdır:

Sehih el-Buxari, Kitab el-Cenaiz, hedis 1303;

Sehih Müslim, Kitab el-Fezail, hedis 6025 (2315);

Sünen İbn Mace, Kitab el-Cenaiz, hedis 1589 ve s.

Allahın Resulu (s) bezi sehabelerin ölümüne de kederlenib ağlayırdı. Bunlardan biri Osman ibn Mezun idi. Mekke esilli, Qüreyş soylu Osman ibn Mezun İslamı qebul eden 14-cü şexs kimi tarixe düşüb. O, Hebeşistana hicret etmiş destenin başçısı idi, amma az sonra Mekkede veziyyetin yaxşılaşması barede şayieni eşidib vetene qayıtmışdı. Osman ibn Mezun çox ibadet eden bir insan kimi tanınırdı. O, Bedr döyüşünden az sonra vefat etmiş ve Beqi mezarlığına gömülmüşdü.

Hezret Muhemmed Peyğember (s) Osman ibn Mezunun defni zamanı onun

[1] 2 >>