cenazesini öpüb ağladı. Bunu ehli-sünne alimleri içinde xüsusi yeri olan Hakim Nişaburi “el-Müstedrek ela-l-Sehiheyn” kitabında (1-ci cild, seh. 508, hedis 1335) Peyğemberin (s) heyat yoldaşı Aişe xanıma istinaden revayet etmişdir.

Peyğemberimiz (s) ehatesinde olan müselmanlara, xüsusile, qadınlara öz ölüleri üçün ağlamaq icazesi vermişdi (elbette, heddi aşmamaq şerti ile). Hemze ibn Ebdülmüttelible bağlı bölümde qeyd edildiyi kimi, hezret özü Medine qadınlarına tapşırmışdı ki, Hemze üçün ağı deyib ağlasınlar.

Bir gün Allahın Elçisi (s) bir defn merasimine qatılmışdı, Ömer ibn Xettab da onunla birlikde orada idi. Qadınların ağı deyib ağlamaq sesi eşidildi. Ömer ibn Xettab qışqırıb qadınları qovlamağa çalışdı (hetta onları qırmancla vurmaq istediyi revayet edilir). Bu zaman Peyğember (s) onu çekindirib buyurdu: “Ey Ömer, onları burax. Göz ağlayar, qelb müsibet çeker, Allahın vedi (ölüm) ise yaxındır”.

Bu hadise aşağıdakı menbelerde qeyd edilmişdir:

Hakim Nişaburi. El-Müstedrek ela-l-Sehiheyn, 1-ci cild, seh. 531-532, hedis 1407;

Heysemi. Mecme el-zevaid ve menbe el-fevaid, 3-cü cild, seh. 17;

Ehmed ibn Henbel öz Müsnedinde bu hadiseni ferqli variantlarda bir neçe defe revayet etmişdir (hedis 2127, 3103, 5889 ve 9692);

Sünen İbn Mace, Kitab el-Cenaiz, hedis 1587.

Qeyd edilenlere netice vuraraq deye bilerik ki, İslamda dini niyyetle, meselen, Allah qorxusundan, öz günahlarını yada salaraq ağlamaq beyenilen emel sayılır. Bununla yanaşı, öz ezizinin itkisine kederlenerek ağlamaq da dinimizde qadağan deyil. Mesumlarımız, o cümleden, Hezret Muhemmed Peyğember (s) öz yaxınlarının vefatına ağlamış, etrafındakıların ağlamasını neinki qadağan etmemiş, hetta onları buna teşviq etmişdir.

<< 1 [2]