bileceyini anlamayan, ictimai verdişleri qenaetedici seviyyede olmayan bir toplumla bağlı yazılarda nihilistik dest-xette üstünlük veren yazar dostlarımızın yazıları, “çirkli su ile uşağı atmaq” durumuna benzer bir situasiya yaradır.

***

Ümumi yanaşsaq, her zaman vetendaş ve inanc menafelerinde dayanan deyerli milli metbuatımız yene de ürek ağrısı ile bu mövzularda fedakarcasına öz yüksek missiyasını yerine yetirir. Ve haqlı olaraq erkyane qınama ve tenqidle de her iki istiqamet üzre mesajlarını da ünvanlayır. Burası çox gözel. Ve eslinde? bunsuz inkişaf meger mümkünmü?!

Amma bir müşahide etdiyim çaları da qeyd etmeyi özüme borc bildim. Bu da prosesin bezen axarında gederek ve bir az da nefsani motivlerin arxasına düşüb kimi bir mereze yoluxub vetendaş cemiyyetinin hamesenı az qala “kabab dalınca qaçanlar” adlandırmaq ne qeder uzaqgören ve ne qeder insaflıdır?

Diger terefden, her fürsetden istifade edib nurani mena yüklü “molla” (elmle dolu) sözünü, çar dövründen ve sovetden qalma ştamplarla hedefe götürmek ne qeder insaflı? Zamanın menevi çağırışlarına ne qeder uyğun? Axı, bu mefhumun ehtiva etdiyi menanı aradan apararaq, zaten layiq olmayan ünsürlerle assosiasiya edilmesi - derin menevi qatları yaralaya bilecek bir amil ola bilir.

***

Burada söhbet qetiyyen ondan getmir ki, “kabab dalınca geden” ve “din adına hoqqobazlıq eden” ünsürler faş edilmemelidir. Eksine, bu - metbuatın vacib bir missiyasıdır. Amma metbuatın bundan az vacib olmayan bir missiyası da mövcuddur. O da - pozitiv ruhiyye yaratmaqdır. Nihilistlikle deyil, tenqidle yüklenmiş, eybecirlikleri göstermekle yüklenmiş bir yanaşma ile vicdanlı vetendaş feallarının ve deyerli inanc insanlarının da üzerinde ictimai diqqeti fokuslaşdırmaq missiyası. İnsanlara fedakarlıq, dönmezlik, prinsipiallıq nümunelerini telqin etmekle, bu nümunelere benzemek isteyi aşılamaq. Zaten, qelem dostlarımızın ekseriyyeti mehz ele fedakarlıq, dönmezlik, prinsipiallıq nümunesidir. Qanlı-qadalı dönemlerde

<< 1 [2] 3 >>