olsun. Bu yaşımda men küçelerde qalmışam. Heç ne yox, qızım bir defe "ana" deseydi, heç "ana" demesin, yeqin yaxşı ana deyilem, deseydi "Gülay her şey yaşı olacaq", belke de men çoxdan ayaqda idim”.
Özüne qesd eden qadın...
Gülayın eli heç neye çatmır. Birce özünden başqa. Defelerle özüne qesd edib, amma deyir, o dünya bele onu qebul etmek istemir, hele de nefes salır, üreyi döyünür. Ne üçün özü de bilmir: "qızım menden pul istedi. Mene dedi ki, sürünmekdense, get öl. Men de götürdüm damarlarımı doğradım, derman içdim, ölmedim. Demek ki, hele zamanı deyil.
O dünyada haqq-edalet var. Amma bu dünyada insanı ele özününküler yandırıb kül edir. Herden üreyim ele göyneyir, götürüb neyise basıram elime ki, qoy bu göynerti o göynertini unutdursun, amma olmur. Elimi de yandırmışam, amma heç ne üreyimi sakitleşdirmir. Artıq heyatda heç kimden heç ne gözlemirem"...
Gülay üreyindekileri ve hiss etdiklerini kağıza köçürür. Yaşadıqlarından ssenari hazırlayıb. O ssenari esasında film çekilmesini arzulayır: "İsterdim heyatımdan bir film çekim. Filmin sonunu bele bitirerdim. Yemekler bişirerdim, bir süfre açardım. Qızım, oğlum ve men beraber oturardıq. Ele orda da nefesim kesilerdi. Özüm öz ayağımın üzerinde durmasam men menliyimi itirmiş olacağam. Men heç kimden heç ne istemirem. Qadın heyatda üç kişiye güvenir deyirler: ataya, qardaşa ve yoldaşa. Üçü de menim elimi buraxdı. Eger atam elimi buraxdısa, men başqalarından ne gözleyim?”
Gerçekleşmeyen arzularının nisgilini canında daşıyan Gülayın son arzusu...
"Yaşamaqdan yorulmuşam. Heç bir şeye ümidim yoxdur. Seher durum, her şey yaxşı olacaq, qızım gelecek, ailem olacaq deye bir ümidim yoxdur. Ona göre de son arzum budur ki, meni kimsesizler qebiristanlığında basdırsınlar. İstemirem adım olsun, baş daşım olsun”.

<< 1 2 3 [4]