Tam şurama batıyor işte. Acıyor ve acıyor, acıdıkca kayboluyorum, acıdıkca eksiliyorum, acıdıkca eskiyorum. Birini hayatımıza alınca hayatımız olacağını hissedemiyoruz, hayatımsın diyerek seviyoruz, ömrümsün diyerek seviyoruz ama lafla kalmıyor. Gerçektende hayatımız oluyor. Yani sen benim hayatım olmuşsun. Benim hayatım sen olmuş. Senden öncesi önemsiz.. Seninleyken her şey en özel ve en güzeldi..Şimdi sensizken.. Hayatımın asansöründe sıkışıp kalmış gibiyim işte. Neden oldu, nasıl oldu, ne ara böyle oldu anlayamayacak kadar, belki de unutacak kadar uzak kaldım sevdiğim. Bazı nedenleri yok saydım unuttumda seni bir türlü unutamadım. Zaten kimse kimseyi unutmaz, büyük bir hafıza kaybı yaşanmadığı sürece. Ben yediğim yemeği, giydiğim kiyafeti unuttum hep. Ezberlediğim dualari, ezberlediğim duaları, şarkıları, şiirleri, hepsini unuttum. Ama ezberlediğim yüzünü hiç unutmadım. Yıllar geçse silinmeyecek hafızamdan biliyorum. Silinsin istiyormuyum? Unutmak istiyormuyum? Bazen..ara ara; Affet sevgilim, ama ne yapayım bazen dayanılmaz oluyor. Kimseye anlatamıyorum da seni, hep içimde, hep kalbimde, hep kursağımdasın. Yutkunamayıp söyleyemediğim, tamamlayamadıgım cümlelerimsin sen benim. Bu yüzden dayanılmaz oluyor sevdiğim. Her kesi, unutmuş maskesi takarak karşılamam gerekiyor. Bu devirde ömrünce sevmeyi, vazgeçmemeyi saflık, salaklık olarak görüyorlar sevdiğim. Eskiden böylemiydi? Yüreğini koyuyorsun ortaya, o tarafa neden koymadın diyorlar. Hepsi bir birinden nankör. Bu yüzden kötü birine dönüşeceğim diye aklım çıkıyor, benim de bir gün sustuklarım dilimden dökülecek, hiç susmadan, hiç yutmadan cümlelerimi, hıçkırarak, bağırarak, ağlayarak dökeceğim her şeyi diye. Insan içini dökmekten neden korkar deme. Ben içimi döktükçe, ki içim sensin. İçime kazıyorum seni. Resmine bakarken özledim çok özledim desem, daha çok kazınacaksın gibi geliyor. Bu yüzden kendime bile anlatmıyorum seni artık. Ama bu gün de dayanamadım sevdiğim. Bulutum. Gözyaşlarıyla bıraktığın çimenin öyle

[1] 2 >>