Menim hekayem 15 yaşından başlayır.Ele bir hekaye ki,nece olduğunu hele anlamıram!15 yaşındaydım.O,hem mekteb ,hem de mehellede qalan bir tanışım idi.Başlanğıcda sadece bir tanış,men ele de zenn etmişdim sonra nece oldu anlamadım,özünü sevdirmeyi bacardı.Sevdim doğurdan da çox sevdim,amma bunu ikimiz de bir-birmize deye bilmirdik.Men de qız olduğum üçün tebii ki,ondan gözleyirdim...
1 il sadece baxışlamızla sevdiyimizi demeden keçdi.Bir gün seher duranda meni başqa birisi üçün istemeye geleceklerini öyrendim,buna qarşı çıxdım,yalvardım amma dinlemediler.Gelenler varlıymış,meni xoşbext edecekmiş,pulsuz heyat olmazmış...Yalvardım,yaxardım amma döndere bilmedim fikirlerini .Atasız olmağmın acısıyla meni onunla nişanladılar.Ölmek istedim amma ede bilmedim... Bes,o ne etdi?..Gözlerime baxmadı artıq,onu sevmediyimi düşündü yeqinki.Amma men yene mene sahib çıxar deye gözledim amma olmadı.Toy günüm (menim üçün ölüm günüm) gelmişdi artıq.Toya gelmedi? deye düşüneceksiniz,geldi.Çox uzun bir vaxtdan sonra ilk defe idi ki,görürdüm.Saç-saqqal bir-birine qarışmışdı,axırıncı defe gözlerimin içine baxdı: "xoşbext ol" dedi ve getdi...
Menim üçün artıq her şey bitmişdi,yanımda bir yadla yeni heyata başlamışdım.İller keçdi,uşaqlarım da oldu,onlar mene belke her şeyi unutdurdu amma onu esla...
İller sonra onu gördüm,mene ise sadece olaraq: "Seni ne qeder çox sevdiyimi deye bilmedim,kaş ki,deye bilseydim..." dedi.
Sonradan öyrendim ki,heç kimle evlenmeyib,heç unutmayıb,bir gün sevdiyini deye bileceyi günü gözleyib...Ne olardi ki,bu iller evveller olsaydı,yanımda o olsaydı,uşaqlarmın atası o olsaydı...
Pul ile xoşbextlik olur deyenlere son sözüm.Eger qelbin bir başqasına aiddirse,dünyanın en zengini olsan bele yene fayda vermez...
ALLAH heç kimi sevdiyinden ayırmasın.AMİN!