sevgiler çetin unudulur.

Beyleqan herbi hissesinde soyuq Nazimin üzündeki ifadeni de dondurmuşdu, yoxsa her şeyi nüzünden oxumaq olardı...

– Xidmet nece gedir?

– Herden ateşkes pozulur, cavab verir, hem de bir-birimizi möhkem qoruyuruq.

Nazimin sinesi çox derin idi, sengere oxşayırdı, ayrılanda meni nece qucaqladısa ele bil quyuya düşdüm.

– Özünden muğayat ol, beş-altı ayın qalıb... – Nazime dedim.

Dostumun üz-gözünden öpüb elini sıxdım, küreyine bir-iki ehsen yumruğu vurdum. Menim yumruğum da ne yumruq, ele bil küreyinde milçek vızıldadı.

Zarafatımdan da qalmadım:

– Sen getmisen, Bakı yetim qalıb.

Nazimin yanından qayıdandan cemi beş-altı gün sonra arxamca qara bir xeber de geldi. Dediler, Nazimi vurublar. Düz sehere qeder it kimi uladım. Anası Selime xala oğlunun tabutunun qarşısında qefleten qol götürüb oynadı.

Düzdü, adamlar ananın oynamağına ayrı bir don geyindirdiler. Guya Selime xala ona göre qol açıb oynayır ki, oğlu subay ölüb. Men bu fikirle razı deyildim. Selime xala ne elediyini bilmirdi ve inanın ki, bu daha dehşetlidir.

Sonralar Selime xala özü de menim fikrimi tesdiqledi:

– He, bala, neylediyimi özüm de bilmirdim, tabutu görende ağlıma oynamaq geldi...

Ölümünün seheri günü qezetlerde xeber oxudum ki, Nazim qehremancasına şehid olub. Yaxın bir esger dostunun nişan alındığını gören Nazim durduğu yerden sıçrayaraq özünü güllenin qabağına atıb. Gülle düz üreyinden deyib. Nazim esl qapıçı idi, ona göre sonuncu topu sinesi ile saxladı, qoymadı durduğu qapıdan vetene gülle keçsin...

(c)

<< 1 [2]