gösterdim.

– Sen kimsen ki, men senin maşınına eyleşim?!

– Otur deyirem sene! Kim olduğumu, darıxma, bileceksen! – deye, Elşad qezeble üstüme bozardı. Bu anlar etrafda mene kömek edecek kimse göze deymirdi. Meni sarmış telaşla elinden çıxıb qaçmağı düşündüm. Hetta buna cehd etdim de. Amma alınmadı. O, ildırım süreti ile mene çatıb, tutdu. Bu an böyrüme soyuq berk bir cisim direndiyini hiss edib diksindim. Bu, silah idi.

Men bilirdim ki, herbi hisseden çıxış izni alanda onlar silahı tehvil verib çıxırlar, icaze yox idi. Amma bunun, eşitdiyime göre, emisi general idi. Ona arxayın olub lotuluq edirdi. Hem de gördüyüm qederi ile rayona gelende planla gelmiş, emelli-başlı hazırlıq görmüşdü. O, meni hedeleyib:

– Sesini çıxarma, – dedi, – adam balası kimi otur maşına! Canından bezmemisen ki?! – Bir gözü etrafı yoxlayıb, silah gücüne meni maşına basdı. Özü de keçib yanımda eyleşdi. Maşında sürücüden başqa biri de vardı. Sonradan bildim ki, emisi oğludur. Elşad qapını çırpıb örten kimi sürücüye:

– Sür! – emri verdi.

Sürücü çaşıb qalmışdı. Bele deli-dolu birinin elinde üstelik silah da gördüyü üçün rengi ağarmışdı. Deyesen onların qız qaçıracaqlarından xeberi yox imiş. Üzünde peşman bir ifade var idi. Maşın yerinden terpenen kimi men qapıya el atıb özümü yere tullamaq istedim. Amma o, fikrimi göyde tutub, qolumdan yapışaraq meni özüne doğru çekdi. Tam süretle hereket etmekde olan maşının açıq qapısını örtmeye çalışdı. Mense ondan qurtulmaq üçün buna mane olmaq istedim.

– Burax ! Buuraxxx!!

(Ardı var)

Müellif: Firuze Davudqızı

<< 1 2 3 [4]