Heyatın qanunu biz özümüz yaza bilseydik, her şey çox başqa ola bilerdi belkede. Amma bu bizim elimizde deyil. Bizler alnımıza yazılan,yazının ne olduğunu yaşaya-yaşaya öyrenirik.. Heyat dediyimiz bir yaşayışda, sehvlerde edirik, günahda töredirik ve ya insanlara qarşı daha merhemetli olmağada çalışırıq.. Amma tesüfki merhemet hissimiz, başqa hisslerden daha aciz qalır bezen. Bezen ise nifret hissimiz bizi en diblere alıb götürür. Zererin ise mesum insanlar çekir. Eyni ile bu hekayedeki kimi.. Hisslerimi izah ede bilmirem çox vaxt.. Çünki, mene çox derin bir yara kimi gelir.. Ele bir yaradiki sağalmaq bilmir.. En piside hemin yaranın 'yara yapışdırıcısı' bele yoxdu.. Üzülürem.. Bu hekayedeki Meryem obrazına çox üzülürem.. Üzüldüyüm qederde, bir o qeder Senan obrazına qarşı içimde sakit duran fırtına qopur.. Amma hec birin men günahlandıra bilmirem.. Çünki gelecekde daha başlarına ne geleceyin deqiq bilmirem.. Bildiyim tek şey, insanların hisslerinden istifade edib, onlarla oyuncaq kimi oynayan insanların cezasının mütleq ve mütleq bir gün çekmekleridir. Eminem ki yaşadıqca heyatdan hele daha çox şeyler öyrenecik. Çünki sevgimizin günahıda, savabıda özümüzündür. Esl cesaret ise o günaha bele sahib çıxmaqdır! Eşq zeher olsa bele, o bade qalxıb 'sağlığına' içile bilmekdir.
Oktyabrın evvellerinde çıxan güneş Meryemin otağın işıqlandırmışdı. Bu gün Meryem ayağa gümrah qalxmışdı. Metbexe keçib özüne seher yemeyi hazırlamağa başlamışdı. Senan ise yuxudan yeni ayılıb, bedbin bir ruhda aşağı düşdü. Metbexde oturub, seher yemeyini yeyen Meryeme baxıb "Gece harda idin?"deye sual verdi. Meryemin içdiyi çay boğazanda qaldı sanki. Axşam onu evden qovan Senan idi.. Üstelik harda olduğunuda soruşurdu...? Meryem elindeki çayı yere qoyub "Sene nee?"dedi. Senan ise sağ qaşın çataraq "Bele böyümüsenki mene cavab qaytarırsan? De görüm harda idin!"dedi. Meryem söz söhbetin dahada böyümemesi üçün "Arizle idim.."deyib ayağa qalxıb metbexden çıxmaq isteyirdiki, Senanın "Ariz senin

[1] 2 3 >>