Bir neçe saniye az qala boğuşduq. Sonda o, bacara bilmeyeceyini görüb, mene bir şille çekdi.

– Sakit ol!

Şillenin dadını men ilk defe onda bildim. Elimi üzüme tutub ağlaya-ağlaya ona bağırdım:

– Seni istemirem! İstemirem! Nifret edirem sene! Bunu bile-bile meni hara aparırsan?! – Yaxasından tutub silkeledim.

– Kes sesini! – O, reng verib reng alaraq acıqla sesini qaldırdı. – Soruşan olmadı isteyirsen, ya yox! Yum ağzını!

Qorxu mene nece üstün gelmişdise, sakit olmadım. Esebi bir hereketle yerimden sıçrayıb, sürücüye bağırdım, hirsle çiynine vurdum:

– Saxla maşını! Saxla deyirem! Sen nece insansan?! Bacına bunu eleseler qebul ede bilersen?! Bu vehşilere niye kömek edirsen!

Sürücünün simasında bu sözlerimden sonra ezab dolu bir ifade dolandı.

Elşad bundan artıq ireli getmeyime imkan vermedi. Qolumdan yapışıb meni arxaya dartdı. Eseble öz yanına basdı. Qolunun altında saxlayıb, terpenmeye imkan vermedi. Amma men sesim geldikce çığırır, bütün nifretimle onu söyürdüm.

– Eclaf! Heyvan! Allah belanı versin! – Var qüvvemle onu yumruqlayıb, elinden çıxmağa can atırdım. Lakin ona gücüm çatmırdı. O, çox güclü idi. Odur ki, men gücü sesime vermişdim. Menim ona dediklerimin müqabilinde o, meni susdurmağa çalışırdı:

– Kes sesini! Sakit ol! Sen de, sür de bu zibili! Tısbağa yerişi yeriyirsen ele bil!

Maşın gülle kimi gedirdi, amma Elşad menim öhdemden gücle geldiyi üçün tez-tez eseble sürücüye irad tuturdu. Sürücü ise Elşadla menim aramda geden dava-qırğından maşını nece idare etdiyini bele bilmirdi. Bir gözü arxada idi. Men dırnaqlarımla Elşadın boynunu- boğazını, qollarını o ki var cırmaqlamışdım. Qanı çıxmışdı. Bilirdim ki, göyneyir, amma özünü sındırmırdı. Ondan qurtulmaq isteyende, el-qol atanda hetta köyneyinin yaxası da bir balaca sökülmüşdü. Hirs onu boğsa da dözürdü. Lakin sonda sebri tükendi, sesimi kesmediyimi görüb, meni oturacağa sıxdı, eliyle ağzımı qapadı.

– Söz başa düşmürsen?! Sus deyirem! Susss! – deye bağırdı. – Daha bir

[1] 2 3 ... 7 >>