menası yoxdur! Besdir özüne el qatdın! Geri dönmeyeceksen!

Men bu sözleri eşidende zavallı bir qurbanlıq kimi onun elinin altında çapaladım. Gözümden çıxan iri yaş damlası yanağıma süzüldü. Yanıqlı-yanıqlı hönkürdüm. Bu zaman Elşad ixtiyarsız olaraq bir anlıq derin bir baxışla gözümün içine baxdı. Men heyatımda ilk defe bu an onun üzüne diqqetle baxdım. Boynuma alıram ki, o, ne qeder yaraşıqlı olsa bele sert ifadesi, meğrur baxışları canıma titreme saldı.

Bu vaxt emisi oğlu arxaya çevrilib:

– Emioğlu… Ne tez verdin saqqalı arvadın eline?! – deye heyasızca güldü. – Kese bilmirsen sesini? Susdur onu, bu deqiqe başımıza iş açacaq!

Elşad dilini-dodağını gemire-gemire susdu.

– Men onun heç neyi deyilem! Fikirleş danış! – deye irişe-irişe bize baxan oğlanı söydüm. O, ters-ters üzüme baxsa da, nezaket xetrine dinmedi.

Salondakı güzgüden menim hönkürüb ağladığımı süzen sürücü sanki vicdan ezabı çekirdi. Dözmeyib iradını bildirdi:

– Ay qardaş, camaatın balasına niye bele zülüm edirsiz? Müselmançılıqdandı bu?!

– Sen işinle meşğul ol! – Elşad çemkirib, bütün hirsini ona tökdü. – Pulunu al, sür get! Bizi görmemisen!

Sürücü gerginlikle fısıldadı. Elleri rulun üstünde sıxılıb açıldı. Daha bir söz demedi. Elinde silah tutmuş, gözünü qan bürümüş başı xarabdan o, artıq her şey gözleyirdi.

Elşad ne fikirleşdise maşını bibisinin evine sürdürdü. Biz kende gelib çatanda artıq axşam düşmüşdü. Elşad meni güc-bela ile maşından endirib qolumu buraxmadan özüyle darvazaya teref apardı. Heyete keçdik. Heç kim yox idi. Evin önüne çatanda Elşad ucadan gümrah bir sesle:

– Ay bibi! – deye sesledi.

Bibisi Xuraman qardaşı oğlunun sesine eyvana çıxanda Elşadı görüb sevindi. Xoş geldin edib onu eve çağıranda Elşad sakit sesle xeberdarlıq etdi:

– Tek deyilem.

Xuraman bibi yalnız bu zaman diqqet edib meni Elşadın böyrüne qısılmış ve hele de hıçqırıb ağlayan görende teeccüble qardaşı oğluna baxdı.

– Qardaşının gelinidi! Qonaq qebul edirsiz?

Xuraman bibi

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>