üzünde heyret dolu bir tebessümle:
– Elşad, bura bax, yoxsa?.. – Çevrilib diqqetle meni süzdü.
Elşad kese cavab verdi:
– Qaçırtmışam!
Onun yene de özüne güvencle dediyi bu söze meni ağlamaq tutdu.
Elşad donub qalmış bibisine meni eve keçirmesini işare etdi. Xuraman bibi ele bil yuxudan oyandı. Ve derhal dillendi:
– Gel qızım… Gel içeri… Xoş gelmisen!
Men yerimden terpenmedim.
– Keç! – Elşad telebkar bir tonda ters-ters üzüme baxdı. Emel etmediyimi görende qolumdan tutub, özü meni eve keçirtdi. Bibisi meni bir de başdan-ayağa süzüb, üzümden öpdü.
– Hemin qızdı? – Elşada sual verdi. Üzünde tebessüm oyandı. Elşad başının işaresiyle tesdiqledi. – Dediyin qeder varmış!.. Allah bednezerden saxlasın! – Mene oturmağa yer gösterdi. Sonra Elşadın qolundan yapışıb onu kenara çekdi. – Bura gel görüm.
Onlar tekrar eyvana çıxdılar. Men oturduğum yerden titreye-titreye evi süzür, göz yaşı tökürdüm. Tanımadığım yerde, tanımadığım adamlarla daha da sıxıldım. Sakitlik idi ve qapı da açıq olduğu üçün bibisinin Elşada dediklerini aydın duyurdum.
– Atangilin xeberi var?
– Yox. İndi eve gedib deyecem.
– Bu ne işdir tutmusan, ay oğlum… Gerek elçini göndererdin. Elin adeti var.
– Qardaşınla qardaşın arvadı mene başqa yol buraxmadılar! – Elşad eseble bibisinin sözünü kesdi. – Men de mecbur qalıb qaçırtdım! El adetini gözlemeye vaxtım yox idi. Gedib xeber verecem. Qebul edecekler, ela! Etmeyecekler, qızı da götürüb qayıdacam şehere. Mene onların toyu, dem-desgahı lazım deyil!
– Yaxşı-yaxşı… Görek hele ne olur. Eh, ay Elşad… Başına bir iş açmasan yaxşıdır! Qızın yiyesi sakit duracaq sence?
– Bilmirem. Bu deqiqe heç o barede düşünmürem. Başım dumanlıdır. Fikrim darmadağındır.
– Ne deyim vallah… Allah mübarek elesin! Amma bizim de arzumuz var idi axı…
– Arzunuz heyata keçdi de… – Elşadın yarı zarafat, yarı güleş sesi duyuldu. – Başqa ne isteyirsen? Men bir balaca tezleşdirdim sadece. Sen icaze ver bir gece burda qalsın.
– Bu ne sözdür?
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç