Öz evin kimi…

– Men 5-10 deqiqeye çıxıb gedirem. Sabah gelecem. Bu uşaq daha sene emanet!

– Dayan bir… Hara telesirsen? Gözle, gelinlere xeber verim. Çaşıb qaldım. Get qızın yanına. Tek qaldı. Men indi gelirem.

Menim gözüm küncdeki telefon aparatına sataşanda onların söhbete daldığını fürset bilib tez yerimden qalxmışdım. Ne qeder ki, Elşadın qohumları başıma yığılmayıblar, teklikden istifade edib, ellerim heyecandan ese-ese evimizin telefon nömresini yığmışdım. Yolda yol göstericisinin üstünden kendin adını oxuyub yadımda saxlamışdım. Harada olduğumu xeber verecekdim ki, gelib meni buradan götürsünler. Çağırırdı. Üreyim çırpına-çırpına cavab verileceyini gözleyirdim.

Qefilden telefonun desteyini elimden alıb, bileyimden tutub meni kenara iteleyen Elşadın hereketinden diksindim.

– Neynirsen sen?! – Qezeble üzüme baxdı.


Men inadla telefona doğru can atsam da o, imkan vermedi. Ele bu an xettin o üzünden atamın ciddi sesini duydum:

– Beli!

Sesindeki gerginliyi göyde tutdum. Görmesem de veziyyetini texmin eledim atamın. Alt-üst olmuşdu. Gözlerim doldu. Bir az da kövreldim. Elşad desteyi üstüne asdı. Gerginlikden sinesi telatümle qalxıb-endi.

– Seni bir de telefona yaxın geden görsem ellerini qıraram! Başa düşdün?! – deye mene sesini bozartdı. Telefonun simini dartıb çıxartdı, xetden ayırdı.

– Ele bilirsen burda oturacam? Neyin bahasına olur-olsun qaçıb gedecem.

– Sen bele bir qelet ele, gör ondan sonra men ne edirem dee!.. Sen hele meni yaxşı tanımırsan!

Men onu polisle hedeledim:

– Üçünüzden de polise şikayet edecem! Gedib oturarsan türmede, ağlın başına geler!

– Problem deyil! – Elşad özüne emin bir eda ile dillendi. – Meni türmeyle qorxutma! Türmeye düşsem de, sene sahib olub, sonra girecem içeri! Ele bilirsen seni boş buraxacam? Bu qeder axmağam? Adın menle çıxandan sonra, 20 il desinler, men razı, oturum türmede! Amma bilim ki, sen artıq menimsen!

Bunun mümkünsüz olduğunu bile-bile qapıya doğru götürüldüm. Bu yerlere

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>