beled olmadığım halda can hövlüyle buradan qaçmaq, evden çıxmaq istedim. Elşad bir anda başımın üstünü aldı. Heç qapının kandarına bele ayaq basmağıma macal vermedi. Boynumun ardından yapışıb meni içeriye atdı. Hirsinden gözleri qan çanağına dönmüşdü:
– Çaşmısan sen?! – Qolumdan tutdu, acıqla silkeledi. – Rayonun merkezinde elimden qurtula bilmedin, kendde canını menden qurtarmaq isteyirsen?!
– El çek menden! – Sebri tükenmiş halda, hiddetle ona bağırdım. – İstemirem seni!
– Sesinin tonunu aşağı sal! – Elşad qezeble üstüme bozardı. – Atan evinde deyilsen! Kime eşitdirirsen sesini?
Meni tekrar ağlamaq tutdu. Dartınıb elinden çıxdım. Acizane halda hönkür-hönkür ağladım.
Elşad dodaqlarını bir-birine sıxıb, bir xeyli ağlamağımı seyr eledi. Meğlubiyyetimi qebul edim deye, mene eşitdirdi:
– Artıq gecdi. Birdefelik başa düş ki, qaçırtdım seni. Qaçırtdım! Sen bu işleri uşaq oyunu sanırsan? Nedi, hele böyümemisen deyesen…
– Men sene ere getmeyecem! Yer-göy dağılsa da, bu iş olmayacaq! Heç vaxt! – Elime keçen suveniri hirsle ona tolazladım. Elşad çevik terpenib onu tutdu, masanın üstüne qoydu. Ve meni odlaya-odlaya arxayınyana:
– Sen artıq mene ere gelmiş sayılırsan, – dedi. – Yoxsa başa düşmürsen?
– Seni sevmeyen bir qızla zor gücüne evlenmek sene qebuldursa, mene sevmediyim bir adama ere getmek qebul deyil!
– Qebul edeceksen. Heç üreyini sıxma. Bir balaca sebirli ol…
Bilmirem o an elime ne keçdi. Meni saran esebden eyni qaydada yene Elşadı hedefe aldım. Bu defe tutmağa macal tapmadı, eyildi. Ona atdığım her ne idise divara deyib çiliklendi. Üreyim soyumadı. Elime keçen, gözüme görünen ne varsa ona atdım. Özünü müdafie etse de, qaşlarını düyünleyib ters-ters meni süzdü.
– Sakit ol! Bilirsen hardasan?! Menim sebrimi daşırma!
Onun elinden nece yanıqlı idimse sözünü dinlemedim. Divanın üstündeki mütekkeleri bir-bir ona tulladım. İkisini de mene teref gele-gele havada tutdu. Mene yaxınlaşdığını görüb qorxudan yene gücü sesime verdim:
–
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç