ona baxırdım. Zenn edirdim bu deqiqe meni yumruğunun altına salacaq. Amma o, mene olan acığını divandan çıxırdı. Nefesi tengiyirdi. Rengi boğulmuşdu. Bibisinin sesine geri çevrildi.
– Elşad!.. – Xuraman bibi iki cavan gelinle içeri daxil oldu. – Nolub, ay bala?!
Elşad gelinleri görüb tez qarşımdan çekildi. Özünü topladı. Cavab vermeyib, pörtmüş halda iti addımlarla evden çıxdı.
Her üçü Elşadın mene bağırdığını duymuşdu. Evin dağınıq veziyyetine de nezer salanda mesele aydın oldu. Xuraman bibi:
– Ay bala, hele indi gelib çatmısınız, ne tez qırırsınız bir-birinizi. Başınıza dönüm, davayla başladınız?
Men divanda başımı ellerimin arasına alıb hönkür-hönkür ağladığım halda, gelinler qaynananın bu sözlerine bir-birine baxıb, pıqqıldayıb gülüşdüler.
– Pişik balasını çox istediyinden yeyer. Eybi yoxdur.
– Bele dava-dalaşın da öz şirinliyi var… Ay ana, işin olmasın! Eybi yox, biz temizlerik.
– Dediyim odur mehriban olsunlar. Bir işdi tutublar. Bir-biriyle dil tapsınlar. – Xuraman bibi altdan-altdan meni süzüb, gülümsündü.
Gelinler yanıma geldiler. Her ikisi doğmalıqla mene sarılıb, üzümden öpdü.
– Xoş gelmisen! Xoşbext olun!
Meni qeher boğduğundan dillene bilmedim, elece başımı terpetmekle razılıq etdim. Onlar maraqla, heyran-heyran meni süzmekde iken Xuraman bibi güleş bir ifade ile gelinlerine seslendi:
– He, daha besdir tamaşa etdiniz! Bu gece burdadır, doyunca baxarsız. İndi gelin, süfre hazırlayın. Qız qapıdan içeri girenden bir qurtum su da teklif etmemişik.
– Yaxşı, ay ana. – Gelinler deyib güle-güle metbexe getdiler.
Men baxışlarımı yere dikib, özümü yeyib bitire-bitire aqibetim barede düşünmeye başladım. Elşaddan qurtulmaq üçün bu dem ildırım süreti ile çareler axtarırdım. Buradan qaçmağın yolunu arayırdım.
(Ardı var)
Müellif: Firuze Davudqızı
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç