…Elşad heyete enmişdi. Siqaret çekirdi. Canındakı hirsi qovmağa çalışır, bundan sonrası barede götür-qoy edirdi. Atasıgilin bu xeberi eşidende nece reaksiya vereceklerini gözüyumulu bilirdi. Amma neyin bahasına olursa-olsun, geri çekilmeyecekdi. Meleyi onun elinden artıq heç bir qüvve ala bilmezdi…
Bu vaxt şadlığından uça-uça ona doğru qaçan bibisi qızı Elnarenin sesine fikirden ayrıldı. Elnare Elşadın boynuna sarılıb:
– Bacı qurban sene! Tebrik edirem! – dedi. – Doğrudan qızı bize getirmisen? Yoxsa bunlar menle zarafat edirler?
– Sen keç eve, bir bax de…
– Hemin qızdı?
– Xetrime deyirsen ha, bibiqızı… – Elşad adeti üzre qaşının birini alnına qaldırıb, meğrur baxışlarla Elnareye baxdı, xefifce gülümsedi. – Başqa kim olmalı idi?
– Halaldı qardaşıma! – Elnare ferehi köksüne sığmayan bir edayla Elşadın qolunu sıxdı. Ve sevincek elini-eline vurdu. – Elaaaa… Toy olacaq!
– Ona kimi salamat qalsam, yeqin ki, olacaq!
– Niye? – Elnareni gülmek tutdu.
– Gelenden başıma çırpmadığı bir şey qalmayıb…
Elnare qehqehe çekdi. Bu vaxt Elnarenin qardaşları da gelib çıxdılar. Elşadla görüşüb, qucaqlaşdılar.
***
Men üzü güle-güle içeri giren qızın şen sesine başımı qaldırdım.
– Qardaşımın Meleyi bize xoş gelib!
O, ireli yeriyib, yüz ilin doğması kimi mene sarıldı. Döne-döne öpdü.
– Allah xoşbext elesin sizi! Dayan, bir baxım sene! – Meni başdan-ayağa süzdü. Gülümsedi. – Elşadı ne qınayım? Men gören kimi vuruldum sene. Deli-divaneydi derdinden bizim bu uşaq… Bilmiş ol! Deyirdi, Elnare, ya o, ya da heç kim! Gelib, üreyini mene açırdı. Senin barende o qeder danışıb ki, mene… Adım Elnaredi. Elşadın bibisi qızıyam. Dayım oğlu deyil e, canım-ciyerimdi o, menim. Onu bir başqa çox isteyirem. Belke qardaşlarımdan da artıq! Nece sevindim, ilahi! Şükür sene!
Elnare yaşda menden böyük idi. Çox mehriban ve istiqanlı bir qız idi. Danışa-danışa menim ağlamaqdan qızarıb şişmiş gözlerime diqqet etdi, yanağımı oxşadı:
– Caan… Qorxudublar seni? Qıymaram…
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç