Ağlama, bu gözlerine göz yaşı heç yaraşmır…

Çox keçmedi Elşad qapının ağzında göründü. İçeri keçmeden gözucu meni süzüb, ehval-ruhiyyemi izledi. Sakitleşdiyimi görmek, bilmek istedi. Onu gören kimi ehvalım deyişdi. Meni saran esebden bütün bedenime od-alov geldi. Gözlerimi süzdürüb, baxışlarımı ondan qaçırdım.

Bir qeder sonra heyetde kişiler üçün, evde ise qız-gelin üçün naz-nemet dolu süfre açıldı. Xuraman bibi, gelinler, Elnare ne qeder israr etseler de dilime heç ne vurmadım. Tekce bir bardaq su içdim. O da istiden boğazım qurumuşdu, ona göre.

Artıq hamıya melum olmuşdu ki, Elşad meni zorla qaçırıb. Ona göre de davranışlarımı tebii qebul edirdiler. Elşad nedense fikrinden daşınıb, burada qalası olmuşdu. Bu ise meni onun bayaqkı sözlerinden sonra açıq-aşkar narahat edirdi. Üreyim qefese salınmış quş kimi çırpınırdı.

Arada o, emisi oğlundan geyinmeye köynek isteyib, eynini deyişdi. Elnare onun qolundakı cırmaq izlerini görüb, sebebini texmin etse de erkyanalıqla ona sataşdı:

– Ay Elşad… Bu nedi? Bu ne gün-ruzigardı?

Elşad bir gözü mende, mezemmetle üz-gözünü turşutdu. Özünü sındırmayıb, son derece ciddi tonda:

– Kende gelende canavarlar üstüme hücum çekmişdi. – dedi. – Gücle canımı qurtardım. Sabah şehere qayıtmalıyam. İşde olmalıyam. Amma bu kökde adam içine nece çıxacam, heç bilmirem.

Elnareni gülmek tutdu:

– Sene bu da azdır. Bes ne bilmişdin? Melek oğurlamaq asan işdi?

Men heyfimi almış bir adam sayağı altdan-altdan gülümsündüm. Sonra Elnareye meni vanna otağına aparmasını işare etdim. El-üzüme su vurub, özüme gelmek isteyirdim. Biz qapıdan çıxanda Elşad o deqiqe Elnareye:

– Hara? – deyib, qaşlarını düyünledi. Elnare hara getdiyimizi ona başa salanda, onun göz-qaş işaresiyle meni qeti şekilde gözden qoymamağı, yanımdan ayrılmamağı tapşırdığını gördüm.

Vanna otağında suyu açıb üzüme çırpdım. Bunu bir neçe defe tekrarladım. Amma bu anda üreyimin başında sanki tonqal qalamışdılar. Serinlik hiss elemedim. Başıma ne geldiyini,

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>