Belesi daha yaxşı idi. Onsuz da yaşamaq istemirdim.
Elşada xeber vermişdiler. Yanıma gelib meni danlayırdı. Mense arxamı ona çevirerek her iki elimle qulaqlarımı qapamışdım ki, ne üzünü görüm, ne de sesini eşidim… Ona olan hirsim hele soyumamışdı. Üzünü görende qutuda ilan görürdüm sanki. Fikirleşende ki, tezlikle bu adamın arvadı olacam, onunla bir yatağa girecem, deli olmaq derecesine gelirdim…
O, menim soyuq ve düşmen reftarımı gördükce hirsinden dilini-dodağını gemirir, mene eşitdirirdi:
– Eybi yox, hele sebir edirem. Nece olsa, senin de beyliyin toya qederdi. Ondan sonra men sene heyatı başa salacam! Onda tanıyacaqsan meni! Herbi rejim keçerem sene, adam olarsan! Hele bildiyini oxu! – deyib, qapını çırpıb gedirdi…
Men növbeti defe qaçmağa cehd etmişdim, amma bu defe de isteyim baş tutmamışdı. Elşadın emisi arvadı Gülsüm meni o ki var danlayıb, başa salmağa çalışmışdı:
– Ağlını başına yığ. Senin adın artıq bele çıxdı. Hamı düşünür ki, sen onun arvadısan. Ne olsun ki, eli-eline deymeyib. Amma hamı bele düşünür. Balaca rayondu, hamı bir-birini tanıyır. İnden bele qayıtsan ne edeceksen? Bu ad üstünde iken, kim yaxın durar sene? Ağıllı ol.
– Heç istemirem de! – deyib, gözümün yaşını tökdüm.
– Deyirsen de… Hele hirsin soyumayıb. Ay qız, qismetin bele imiş. Qebul etmekden başqa çaren yoxdu! Çalış başını aşağı salıb, yola gedesen. Evlenenden sonra öyreşeceksen.
Toya bir neçe gün qalmışdı. Men onunla bir ömür heyat sürmemek üçün qaça bilmeyeceyimi anlayıb, başqa yola el atmışdım. İntihar etmek isteyirdim. Amma…
Onun sesine geri çevrildim. Qapının ağzında dayanmışdı.
– Bunu axtarırsan?! – deye elindeki balaca şüşe qabı mene gösterdi. Kinaye ile gülümsündü.
Donub qaldım. Niyyetimden ne vaxt xeber tutub, heble dolu şüşeni götürdüyünü bilmemişdim. O, bir addım ireli gelib, özüne hakim ola bilmedi, mene şille çekdi.
– Toy erefesi meni zibile salmaq isteyirsen?! – sesini göyertdi.
Qulaqlarım uğuldadı. Sifetim od tutub yandı. Sesimi
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç