içerime vurub, sessiz-sedasız göz yaşı tökdüm. Bu kobudluğu ona olan nifretimi daha da artırırdı. O ise menim ona sert üz gösterib acıladığımı gördükce bir az da deliye dönürdü.
Elşad otaqdan çıxandan cemi bir neçe saniye sonra emisi Ehmedin ona iradla sesini qaldırdığını duydum:
– Köpeyoğlu! Seni bir de o qıza el qaldıran görsem, menden incime! Bu ne qudurğanlıqdır edirsen?! Eceb yaxşı iş tutmusan, hele bir zülm de edesen?!
Gözümün yaşını silib, otağın penceresine yaxınlaşdım. Perdeni bir balaca aralayıb baxanda Elşadı emisinin qarşısında cüce kimi büzüşmüş gördüm. Emisi nece hiddetlenmişdise ağzından od tökürdü. Elşad reng verib-reng alır, dilini-dodağını gemirirdi. Dinmirdi.
– Siz ne vaxt adam olacaqsız?! Aye, boyundan utan, istemirem el qaldıram. Çekerem o şillenin birini sene, bilersen lezzetini!
Elşad gerginlikle fısıldadı. Emisi ise tamam ciddiyyetle onu hedeledi:
– Ele et ki, bu qızı verim sene! Baxmaram ha, heç neye! Üç gün bu qapıda “Vağzalı” çaldırasan, gelib bu evden çöp de apara bilmezsen, bilirsen ki, elacın menim elimdedi! Özünü adam kimi apar!
– Eybi yox, burdan da qaçıraram! – Elşad dilini dinc saxlamadı.
Emisi ters-ters onu süzüb, tenbeh etdi:
– Toya qeder seni buralarda görmeyim! Ayıb bil, böyüklerden! Heç olmasa göze görünme! Bu nedi, yuxarı başa keçib qoçuluq edirsen!
Elşad durmayıb, esebi addımlarla evden çıxdı. Sen deme, o, meni vuranda emisi tesadüfen salonda imiş. Ne baş verdiyini duyub. Kişinin onu danlayıb, yaxşıca tenbeh etmesi üreyimden tikan çıxardı sanki. Amma bu meqamdan sonra menim üzerimde nezaret bir az da artdı. Elşad ise toya qeder bir de bura gelmedi.
(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç