Günler keçdi… Toy günü yetişdi. Hemin güne qeder Elşada olan hirsimden yemek- içmekden imtina etdiyimçün özüme nece zülm elemişdimse, sonda neticesini gördüm. Toy günü hamamda başım herlenmiş, gözlerimin önüne qara perde enmişdi sanki. Ve men özümden getmişdim…

Xeyli sonra aramsız döyülen qapı sesi, evdekilerin bayırdan heyecanlı bir sesle meni çağırmaları meni özüme getirmişdi. Amma dillenib, onlara cavab vermeye heyim yox idi.

İçeride çox yubanmağım ve menden ses-semir gelmemesi Gülsümü telaşlandırmış, o, menim intihar etdiyimi düşünüb, derhal evdekilere xeber vermişdi. Qaçırıldığım günden buna defelerle cehd etdiyim üçün ağla gelen ilk ehtimal bu idi ve bu sebebden meni gözden kenar qoymurdular.

Yaxşı ki, xalatımı geyinmeye son anda qüvvem çatmışdı.

Kişiler ne yollasa qapını qırıb açmağa nail olmuşdular ve Gülsüm özünü ireli atıb, meni yerden qaldırmışdı. Bir qeder sonra otaqda çarpayıya uzanıb, özüme gelmeye çalışırdım. Qadınlar el-ayağa düşmüşdüler. Hetta qonşuluqda yaşayan bir tibb bacısını da zeng edib çağırmışdılar. O, nebzimi yoxladı, tezyiqimi ölçdü. Bir sözle, ilkin yardım gösterdi. Qan tezyiqim düşmüşdü. Ayağa qalxa bilmeyim üçün mene şerbet içizdirdiler. Ellerinden geleni etdiler. Bir qeder sonra nisbeten özüme geldim. Amma bu barede Elşadın ailesine, xüsusile de Elşada heç ne bildirmediler.

Bir neçe saat sonra siqnal sesleri evvelce küçede, sonra da tezlikle heyetde duyulanda menim heyecanıma ezab hissi de elave olundu. Özümü ne qeder sıxıb dursam da, vağzalı seslenende kövrelib ağlamağa başladım. Gelin köçürdüm, amma atam evinden deyil. Yanımda mene doğma olan heç kes yox idi. Meni çıraq başına dolandırıb, mene xeyir-dua veren atam deyildi, Elşadın böyük emisi Ehmed idi. Özümü kimsesiz kimi hiss edirdim. Göz yaşı tökdüyümü gördükce Elşad tez-tez narazılıqla çevrilib meni süzürdü, amma bir söz demirdi.

Bir qeder sonra biz şadlıq sarayına getmek üçün evden çıxdıq. Elşad elimden tutub meni maşına eyleşdirdi. Özü de keçib yanımda

[1] 2 3 ... 9 >>