– Elşada bir anlıq kin-küduretle nezer salıb, taxtdan endim. Dünen gece menim üçün heç asan olmamışdı. Bunu tekrar yada salıb düşünende özüme nifret edirdim, neinki…
O, oyanmadan eynimdeki geceliyi tez-telesik çıxarıb, menim üçün alınmış geyimlerden birini geyinib sakitce dayandım. Bir gözüm hele yatmaqda olan Elşadda idi.
Heyatın gelecekde mene neyi sübut edeceyini bu anlar derk etmeyen bir ifade ile soyuq-soyuq onu süzürdüm. İstemesem bele, artıq bu insanın qadını olmuşdum. Ona mexsus idim. Bundan bele bu evde onunla süreceyim ömrü gözüm önüne getirende üreyim sıxıldı. Gelecek barede fikirleşmek, bu sözü yaxınıma bele buraxmaq istemirdim. Çünki menim üçün bu insanla “Gelecek” deyilen bir şey yox idi. Ola bilmezdi. Men ezgin, yorğun baxışlarla onu süzmekde iken Elşad bu dem yuxudan oyandı. Yerinde çevriken kimi gözü gözüme sataşdı. Üzünün ifadesi deyişdi, gözlerinin içi güldü. Men özümü itirib gözlerimi ondan qaçırsam da, soyuqqanlı görünmeye çalışsam da, üreyim şiddetle vurmağa başladı, elim-ayağım titredi.
– Varam bele sehere! – Elşad xoşbext bir ehvalla şestle dedi. – Gözümü açar-açmaz seni gördümse… Demeli, yaşamağa deyer! Sabahın xeyir, gözelim!
Başımı terpetmekle kifayetlendim. Sükut içinde dayandım.
– Bir az sözebaxmaz uşaqsan, amma olsun! Keçmek olar.
Onun dünen geceye eyham vurduğunu göyde tutdum.
Bu vaxt qapının arxasından asta sesle meni çağırdılar:
– Melek… Melek, oyanmısan?
Gülsüm idi. Men Elşad yanımda idi deye, dillenmeye utandım. Sıxıla-sıxıla gözucu Elşada baxdım. O, meni başa düşdü. Menim yerime özü cavab verdi:
– Oyanıb… Ne lazım idi?
– Seher yemeyinizi getirmişdim.
– Bir deqiqe gözle… – Elşad eyni zamanda elinin işaresiyle menden futbolkasını ona vermemi istedi. Men üzüne baxmadan futbolkanı ona uzatdım. Elşad onu almazdan evvel elimi tutdu, baxışları üzüme dikilmiş bir halda elimden öpüb, sonra buraxdı. Celd bir hereketle futbolkanı eynine keçirib yerinden qalxdı. Gedib qapını açdı. Yemek-içmek dolu
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç