Hamı yatdığı üçün sessizlik idi. Gecenin bu alemi çığırmamaq üçün özümü gücle saxladım. Yatağın içinde ikiqat eyilib qaldım. Sesimi içerime vurub ağrıdan qıvrıldım. O, başımın üstünü aldı. Çenemden yapışıb, meni özüne doğru qaldırdı.

Qezebi coşub daşa-daşa, acıqla pıçıldadı:

– Sen bu qeder qudurmusan ki, murdar eski tullar teki elimi geri tullayırsan?! Özünü ne sanırsan, sen?! – Çiyinlerimden tutub silkeledi. – Cavab ver!

Hem qorxudan, hem de canımın ağrısından dillenmeye gücüm olmadı. Titreye-titreye gözlerinin içine baxdım.

– Ele bilirsen mene qadın yoxdu?! Yoxsa fikirleşirsen ki, dalınca sürünürem deye senden bir denedi?! – O, el atıb taxtın kenarındakı tumbanın üstünden telefonunu götürdü. Elleri, sir-sifeti ese-ese oradan ne ise axtarmağa başladı. Ve tapan kimi telefonu gözümün önüne tutdu. Baxmağı teleb etdi. Öz şekilleri idi. Amma tek deyildi. Yanında açıq-saçıq geyimli cürbecür qızlar…

Müxtelif yerlerde, müxtelif vaxtlarda çekilen bele şekillerden bir xeyli idi. Bir-bir çevirib mene göstermeye başladı. Her şekilde bir başqa qız vardı yanında. Gah ona sarılmış, gah üzünden öpen veziyyetde…

Gözlerimi qaçırdığımı, baxmaq istemediyimi görende:

– Baaxxx! Bax, deyirem sene! – deye eliyle boynumun ardını sıxdı. – Bu gördüklerinin hamısıyla gezmişem! Bezileriyle indi de elaqem var! Evli olduğumu da bilirler!

Mene ezab vermek üçün bilerek bele tehqiredici, bele alçaldıcı eda ile çatdırırdı bunları mene. Men cana doymuş bir halda hiddetle dedim:

– Senin qehremanlıqların meni qetiyyen maraqlandırmır! Bele edib, özünden bir az da iyrendirme meni!

– Hmm… Demek, menden iyrenirsen! Bunu hele mene deyen olmamışdı… Bele dee!.. – Telefonu bir kenara tullayıb, ağzını qulağıma tutdu. Eseble pıçıldadı. – Sene nece kişi lazım idi ki, men onu bacarmıram?! De, bilim!

– El çek! – Hirsle geri dartındım.

– Sualıma cavab isteyirem senden!

Kor tutduğunu buraxmayan kimi, o da bir söz beynine girdise, sözü çeyneyib-çeyneyib saqqız kimi çürütmeyince

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>