el çeken deyildi. Susduğumu görende bir anlıq qezeble gözümün içine baxıb ne fikirleşdise, birden saçlarımdan yapışıb meni bir anda yatağa yıxdı. Elimden nece yanıqlıydısa vehşi bir ehtirasla geceliyimin yaxasını dartıb cırdı. Onunla az qala boğuşmaqda iken o, sesim duyulmasın deye iri eliyle ağzımı qapadı. Artıq meni ne gözlediyini bildiyimçün el-qol atıb bütün cehdimle onu özümden uzaqlaşdırmağa çalışdım. Amma alınmadı.
Elinin altında çapalayıb nece müqavimet gösterdiyimi Elşad laqeydlikle süzüb, esebi tonda xeberdarlıq etdi:
– Şşşşş… Sesin gelmesin. Keserem nefesini! Sen menim beynimi çönderdin! Yaxşısı budur ağıllı ol. – Mene olan hirsinden dişlerini bir-birine sıxıb, qıcayaraq eyni ahengle davam etdi. – Deyesen, senle heddinden artıq yumşaq davrandım. Odur ki, çaşdın. Bunu yadından çıxartma ki, men seni almışam. Sene ere gelmemişem ki, her çaldığın havaya oynayam!
Meni artıq ağlamaq tutmuşdu. Vurduğu bes deyildi, hele üstelik o etiraflarından sonra mene toxunmaq istemesi, özü de bu şekilde – zorakılıqla… ona olan hirsimi, qezebimi bir az da coşdurmuşdu. Bu an onu öldürseydim, yene üreyim soyumazdı…
O, sözünü bitiren kimi elini budumda gezdirib kobud bir hereketle meni soyundurmağa cehd etdi. Var qüvvemle buna mane olub, onu vurub, tepikleyerek elinden çıxdım. Meni tutmasını engellemek üçün özümü taxtdan yere atdım. Lakin yerden qalxmağa heç vaxtım bele qalmadı. Elşad peleng celdliyi ile sıçrayıb, mene doğru cumdu.
– Hara qaçırsan?! Sen qurtula bilersen menim elimden?! – Esebi bir sesle, pörtmüş halda üstüme geldi. Bir göz qırpımında qamarlayıb, meni tekrar taxtın üstüne – yatağa tulladı. Qorxudan böyümüş gözlerle dala çekildim. Titreye-titreye onu süzüb, az qala yalvardım.
Elşad bunu gördüse de, qerarından vaz keçmedi. Ayaqlarımdan yapışıb hazır yem kimi meni özüne doğru çekdi. Terpene bilmeyim deye ayaqlarının arasına alıb bir eliyle meni saxladığı halda, o biri elini celd boynunun ardına apardı. Futbolkasını çevik bir hereketle çıxarıb
Biraz tez yazinda ardini
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç