atdı… Dağ kimi üstüme çöküb, sesimi boğmaq üçün tekrar ağzımı qapadı.
– Sakit! Sakittt!
Bütün bunlar cemi bir neçe saniye çekdi.
Çox keçmeden o, menim müqavimetimi qırmağı bacarmışdı. Qüvvem nehayet ki, tükenende yaşadığım ezab ve işgence dolu bu anlarda üreyim partlamaq heddinde idi.
Ölüm bunu yaşamaqdan yaxşı idi. Onu redd etdiyim üçün evezini mene ağır bir şekilde ödetdi. Rehm etmeden, sel olub axan göz yaşlarıma mehel bele qoymadan vehşiliye el atdı. İstediyini zorla eledi.
Sonra qalxıb, heç ne olmamış kimi tamam sakit halda geyinmeye başladı. Geyine-geyine soyuqqanlılıqla meni süzüb, dedi:
– Ne vaxta qeder ki, zehlemi tökeceksen, günün, veziyyetin, bax, bele olacaq. Ya adam olacaqsan, ya da elimde öleceksen. İki yolun var. İkisinden birini seç. Men kebinli arvadıma yaxın durmaq isteyende icaze alası deyilem. Birdefelik vur başına!
Men yorğanı açıq sineme sıxıb, ona baxmadan tir-tir esirdim. O, paltosunu götürüb otaqdan çıxdı. Gederken qapını möhkem çırpdı. Bayaqdan boğmağa çalışdığım hönkürtümü artıq içerimde tutmağa gücüm çatmadı. Yanıb yaxıla-yaxıla ağladım.
Sanki tonlarla ağırlıqda bir yükün altından çıxmışdım. Bütün bedenim sızıldayırdı. Bir az evvel yaşadıqlarımdan sonra halıma, veziyyetime baxdıqca keçirdiyim hissin ağırlığından deli olacağımı sanırdım. Qarnımın altında küt bir ağrı vardı. Dizlerimi qarnıma doğru sıxıb, tab getirmeye çalışdım. Bu vaxt lap yaxınlıqda qayınanamın sesi eşidildi:
– Bu qız bu eve gelen günden evimin dincliyi pozulub. Uşağım bir gün eve gelir, onda da gününü zeher edib evden qaçaq salır. – Qayınanam meni qılınclayırdı. – Öz eliyle özünü bedbext eledi ağılsız balam! Böyük sözü dinlemedi, özünü oda atdı.
Men gerisini duymamaq üçün qulaqlarımı qapayıb, göz yaşları içinde:
– Allahım, meni burdan xilas et! – deye sarsılmış halda eyni sözü tekrarladım.
Elşad bir de seher tezden eve qayıtdı. Gelen kimi duş qebul edib, yıxılıb yatdı. Birce buna sevinirdim ki, axşam qayıdır, üzünü heç olmasa bir
Biraz tez yazinda ardini
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç