heddinden ziyade qısqanc ve üreyi qara olduğunu, üstelik, ilk günden mene telefon zenglerine cavab vermeyi qadağan etdiyini bile-bile bir gün o, telefon zeng çalarken menden cavab vermemi teleb etdi. Men tereddüd ederek sıxıla-sıxıla onun üzüne baxdım. Qayınanam mezemmetle meni süzdü:

– Guya sen Elşada bele qiymet verirsen ki, dediyi söz seninçün qanun ola?! Elşad şeherde oturub bu deqiqe seni güdmür! Götür, cavab ver, gör, kimdi!

Çaresiz qalıb desteyi qaldırdım.

– Alo… – demeyimle xettin o üzünden tanımadığım bir kişi sesi meni öz adımla çağırıb, hal- ehval soruşdu.

Men çaşqın halda soruşdum:

– Bağışlayın, kimdi danışan?

– Tanımadın? – O, küçe gülüşü ile güldü.

– Yoox… – Bir gözüm metbexin qapısında, gücle cavab verdim.

– Hmm… Daha tanımazssan da… – Hemin ses eyham vurdu. – Amma Elşad meni yaxşı tanıyır…

Qulaqlarım uğuldadı. Elim-ayağım boşaldı. Desteyi üstüne atıb özüme gelmeye çalışdım. Heyatımda birinci defe idi bu sesi eşidirdim. Yeniden çalınan zeng meni diksindirdi. Uzun-uzadı çalsa da götürmedim. Bu vaxt metbexden çıxan qayınanam elini çiyninden aşırdığı desmala sile-sile soyuq sesle soruşdu:

– Kim idi?

Men dillene bilmedim. O, menim ağarmış benizime nezer salıb, iradla:

– Ağzına ne su alıb durmusan? Söz soruşmuram? Niye götürüb cavab vermirsen?! – Bunu deyib, özü desteyi qaldırdı. Men xetde yene de hemin kişi sesini eşitdim. Amma ne dediyini bilmedim. Bu zaman qayınanamın hiyleger bir ifade ile gülümsündüyünü açıq-aşkar gördüm. Men bu tebessümü, bu sevinci onun simasında bir defe Elşad meni onun yanında vuranda da görmüşdüm.

Bir hefte sonra Elşad rayona gelende şam yemeyi zamanı, hamı süfre başında iken telefon zeng çalmağa başladı. Elşad ona zeng geldiyi üçün tesadüfden ayaq üste idi. Söhbeti bitirib, gedib desteyi qaldırdı. Bir neçe defe:

– Alo… – demesine baxmayaraq, cavab veren olmadı. Elşad desteyi asıb masanın arxasına keçdi. O, süfreye yenice oturmuşdu ki, telefon bir de zeng çaldı. Qardaşının xarakterine

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>