beled olan İLKİN derhal qalxıb, gelen zenge bu defe özü cavab verdi. Boğazını arıtlayıb:

– Sehv düşmüsünüz… – dedi ve desteyi üstüne atdı. Keçib yerinde eyleşdi. Amma nedense heyecanlı göründü. Texminen bir-iki deqiqe sonra telefon yeniden zeng çalmağa başladı. Bu defe Elşadla İlkin, her ikisi bir anda stuldan qalxdılar. Lakin Elşad qardaşına elinin bir hereketi ile “Otur” işaresi verib, telefonu xetden ayırdı ve simi esebi bir hereketle dartıb yere tulladı.

– Vacib bir iş olmasa, qoşmayın! – deye bize eşitdirdi.

Qayınatam narazı baxışlarlarla altdan-altdan Elşadı, onun hereketlerini süzdüse de dillenmedi. Amma qaşqabağını salladı.

Men onun bu reaksiyasına özümden asılı olmayaraq meyit rengi almışdım. Çünki artıq Elşadın xarakterine beled olmağa başlayırdım. Süfredekilere belli etmemeye çalışsam da, esirdim. Günahım olmadığı halda, esirdim.

Qayınanamın simasında ise yene o şeytani, o hiyleger tebessüm dolanırdı. Elşadın bu hereketi onun üreyinden olmuşdu. Esl meqam olduğunu görüb, tez dillendi:

– Allah kömeyin olsun, ay bala… Baş-qulağım belke bir az dinclik tapa. Bütün günü dırınq-dırınq… Götürürem, cavab veren yoxdur. Dillenmir ki, bir bilek derdi nedir, kimdir, niye zeng vurur! – Bunu xüsusi vurğu ile dedi.

Elşad anasının bu sözlerinden sonra adeti üzre qaşının birini alnına qaldırıb, sert ve zehmli baxışlarını gözümün içine zilledi. Ve uzun müddet gözünü gözümden çekmedi. Men bu baxışlarda şübhe gördüm. Özümü itirib baxışlarımı İlkinin, qayınanamın üzünde gezdirdim. Bu zengin menle bir elaqesi olmadığını ona desinler deye az qala baxışlarımla yalvardım. İlkin bunu duyubmuş kimi tez dillendi:

– Gelinbacı…

Menim bütün fikrim Elşadın baxışlarında qaldığından onun sesine diksindim. Çevrilib heyecanla İlkine baxdım. İlkin halımı görse de, özünü son derece soyuqqanlı aparıb:

– Bir zehmet, mene çay süz, getir… – dedi, diqqetle üzüme baxdı. Ele bil meni ölümden son anda xilas etdi. Eslinde çay içmek fikri yox idi, sadece gerginliyi aradan

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>