Genc adam, bir eczaxanada şagird olaraq işe girmiş, şirin dili ve çalışqanlığıyla qısa müddetde hötmet qazanmışdı. İstenen dermanları süretle hazırlayarken, bir terefden de müşteriyle söhbet ederdi. Gelenler hemişe kefsiz insanlar idi. Lakin şagird mütleq bir ortaq nöqte tapır ve onlarla yoldaşlıq qururdu. Orta yaşlı bir xanım olan eczaçı, şagirdinden çox razı idi. Buna göre de aylığına elave artım edirdi.
Genc adam, edilen bu artımları qeyri-kafi qebul etdiyi üçün en bahalı dermanlardan gizlice götürmeye başladı. Bunları el altından satarsa, kasıblıqdan yavaş-yavaş xilas olacaqdı.
Şagirdin kasıb evlerle ehateli olan evi, çox keçmeden deyişmeye başladı. Bir sıra temir ve elavelerden sonra tepeden dırnağa renglenilen ev, damına yerleşdirilen bir peyk antena ile tamamlanmışdı. Lakin diqqetleri en çox çeken şey, evden gün aşırı yükselen qızartma qoxuları idi. Mehellenin bayramdan bayrama et gören insanları, bu qoxuların küfteyemi yoxsa kotletemi aid olduğu mövzusunda düşünür ve qoxular artdığında uşaqların qibte etmemesi üçün, pencereleri bağlayırdılar.
Şagird, heyat yoldaşının yemek mövzusundakı xeberdarlıqlarına qulaq asmır ve xüsusile bitişik evde yaşayan uşaqlara kömeye yanaşmırdı.

Bu uşaqlar, ataları öldüyünden çetin veziyyetde idi. Amma özü de elbetteki dövlet deyildi, her kese baxa bilmezdi. O uşaqlara verdiyi bayram cibxercliyi heç de az sayılmazdı. Kiçik qızına dar gelen, ya da artıq dodaq büzdüyü üçün bir kenara atılan paltarlar da, hesaba alınmalı idi. Her kes o qeder verse varlanardılar.
Genc adamın arvadı,ara bir de olsa, yetimlerin anasına yemek gönderirdi. Lakin yoldaşı et vermeyi qadağan etmişdi. Çünki etin dadını bir defe alarlarsa, başqa bir yemeyi beyenmezdiler.

Şagirdin kiçik qızı, tez-tez et yemekden bezdiyi üçün, «orası yağlı, burası sümüklü» dediyi kotletlere bir dişlek atıb yarımçıq qoyurdu. Ona göre bu qismetler, qonşu bağçaya gelen pişik ve itler üçün ela bir qonaqlıq idi. Genc adam, heyvanlara nifret ederdi. Buna göre de

[1] 2 >>