Elşad çardağın altında evden xeyli aralı dayanmışdı. İlkin ağır addımlarla ona yaxınlaşdı.

Elşad siqareti çekib bitirenedek dinmedi. İlkin de dayanıb sebirle onun ne deyeceyini gözledi. Nehayet, o, siqaretin kötüyünü hirsle yere tulladı. Çevrilib, gergin bir ifade ile qardaşına baxdı:

– Kim zeng eleyir eve?! Anam ne deyirdi?! – şübheyle soruşdu. – Bes sen hara baxırsan? Men burda yoxam! Sene ne tapşırmışam?!

– Eşi, anandı da… Her işe qarışmasa sakit duran deyil. Bilmirsen xasiyyetini?

– Senden anamın xasiyyetnamesini xeber almıram e… Soruşuram hansı it balasıdır bu eve zeng eden?! – Elşad özü de hiss etmeden sesini qaldırdı. İlkin tutulub qaldı.

– Aye, yavaş… Nolub?! – narazılıqla qardaşını süzdü ve tez de elave etdi. – Bilmek isteyirsen, deyim de kimdir… Menimkidir zeng eden!

– Seninki kimdir? – Elşad gözlemediyi bu cavabdan karıxan kimi oldu.

– Bilmirsen kim? – İlkin utana-utana başını aşağı saldı. – Keçen defe danışdım ki, sene.

Elşad onu saran esebden qardaşının kim ve ne haqda danışdığını aydınlaşdırmaq üçün fikrini cemleyib diqqetle İlkini dinledi.

– Atamın yanında ne deyim? Neyi açıb ağardım? Sen de ki, maşallah, o deqiqe döyüş paltarını geyinib, hazır dayanmısan e… Qan axtarırsan. Birden yadıma düşdü ki, telefonum bağlıdır. O da yeqin ki, görüb telefonuma zeng çatmır, dinc durmayıb de… Lenet şeytana! Eceb işe düşdük.

– İlkin… – Elşad onun sözünü kesib, şübheyle qardaşına baxdı.

– Ne?

– Birden nese bilersen, menden gizledersen. Bax, ondan sonra seni bağışlamaram!

İlkini heyret götürdü. Mat-meettel onu süzdü:

– Ayıbdır! Bu sözü bir de ağzına alma, heç ağlından da keçirme! – dedi. – Başın xarab olub senin? Get… Get yat, yorğunluğun çıxsın! O deqiqe bilinir ki, yorğunsan. Ne danışdığını özün de bilmirsen! – Mezemmetle tekrar qardaşına baxıb, narazılıqla başını buladı.

Elşaddan ses çıxmadı. Dilini-dodağını gemire-gemire susdu. İlkin onun üzündeki ifadeni izleyib, astadan öz-özüne deyindi:

– Demişem eve zeng etme

[1] 2 3 ... 7 >>