kesibler? – O, yerinde gerneşdi. – İki kelme sözü de adama çox görürsen…

Esl herbiçi xüsusiyyetiyle hemişe ayıq-sayıq yatırdı. Yanından qalxan kimi hiss edib oyanmışdı.

Men yene dillenmedim. Artıq er-arvad olsaq da, onun gözünün önünde soyunub, geyinmeye hele de sıxılırdım. Odur ki, dolabın qapısını açıq qoyub, qapının arxasında divarın küncüne sıxılıb tez-telesik eynimi deyişmekde idim. O, birden mene eşitdirdi.

– Heç bilirsen bu gece başıma ne iş gelib?

Men dayanıb gözledim ki, görüm ne deyecek. O, tamam ciddi halda sözüne davam eledi:

– Gecenin bir alemi… bir de görrem forslu bir pişik… – Bu sözü xüsusi vurğu ile dedi. – Gelib girib qolumun altına… Bilmirem yolu azmışdı, yoxsa soyuqdan donurdu. Başqa vaxt yaxınıma bele gelmir axı… – deye mene sataşdı.

Men sesimi çıxarmayıb, alt dodağımı dişlerimin arasında sıxdım. Bayaqdan meni düşündüren sualın cavabını o, vermişdi. Demek, özüm gedib girmişem qoynuna.

Bu, Allahın bir hikmeti idi sanki. Anası onun qelbinde mene qarşı şübhe toxumları ekmeye çalışdığı bir vaxtda men bunun eksi olaraq özüm öz ayağımla, xeberim bele olmadan ona doğru bir addım atmışdım.

Tutduğum işe bir anlıq ele utandım ki… Özüm de bilmedim ne vaxt dillendim:

– Yeqin yuxulu olub. Yoxsa bele sehv elemezdi…

Bu sözümden sonra Elşadı birinci defe menim yanımda gülen gördüm.

– Ne mesele idi bilmirem, amma birce onu bilirem ki, bu gece, nehayet, adam kimi yuxu yatmışam. – Elşad üzünden hele de silinib getmeyen güleş ifade ile dedi. – İstedim qovam, deyem uzaq dur menden… Amma üreyim dözmedi. Aldım qollarımın arasına…

– Bilirem. Olduqca üreyi yumşaqsan… – deye eyham vurdum. – Belli olur…

Dodağı qaçdı:

– Menden üreyi yumşaq insan yoxdu bu dünyada. Meni tanıyan menden qopmaq istemir. Sadece, sen damarımı tuta bilmirsen… – Sonra da başladı menden gileylenmeye. – Yatağın bu hissesi, – baxışlarıyla özü yatdığı terefi gösterdi, – minalanmış sahedir, nedir, bilmirem, ele bil bomba bağlamışam üstüme… Menden bir kilometr

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>