Aradan bir neçe ay keçdi…

Qayınanam artıq her fürsetde meni acılayıb incidir, gün vermirdi. Sesimi çıxarmayıb dözsem de, bunu Elşada bildirmesem de, geride qoyduğumuz bu 8 ayda artıq cana doymuşdum. Bütün günü yorulub elden düşenedek onun tapşırıqlarını yerine yetirdiyim halda, o, yene de menden narazı idi. Onun alçaldıcı, tehqiredici, heqaret dolu sözlerini eşitmekden tenge gelmişdim. Yaxşı bilirdim ki, meni bezdirib evden getmeyime çalışır. Ele ki Elşad şeherden geldi, qapıdan içeri girdi, quzuya dönürdü. Elşad evde olanda mene heç vaxt dillenib bir söz demezdi. Amma o ki evden çıxdı, qara günlerim başlayırdı.

Her şey İlkinin gözü önünde baş verdiyi üçün bezen o, anasının haqsızlıqlarına dözmür, irad bildirirdi. Ümumiyyetle bu evde meni her kesden, lap Elşadın özünden bele müdafie eden yegane insan İlkin idi. Yanıb yaxıla-yaxıla anasına bele deyirdi:

– Niye incidirsen bu qızı? O da kiminse balasıdı e… her şeyden evvel o, senin gelinindir. Bu ailenin bir üzvüdür. Ele et ki, Allaha da xoş getsin! Oğlun onu sene emanet edib gedib. Bele muğayat olursan?

Qayınanam oğlundan bunları duyanda ağzından od püskürürdü:

– Menim o adda oğlum yoxdur! Ata-anasını saymayıb ezib keçen oğul mene lazım deyil! Emaneti de başına deysin! Özbaşına nece gedib alıbsa, zehmet çeksin, özü de qorusun! Aparıb harda saxlayır, saxlasın! Hele sevinsinler ki, yanına salıb getirende ikisini de qovmadım. Bu qeder vaxtı evimde yer vermişem. Görende ele bilirem başımdan aşağı qaynar qazanla su elenir. İnşallah, bu eledikleri çıxacaq qabaqlarına. Onda bilecekler men neler çekmişem!

– Hmm… Men, deyesen, subay qalası olacam! Seni bele görürem, evlenmekden vaz keçdim! – İlkin kinaye ile deyirdi.

Arvadı bir az da od götürürdü. Mezemmetle oğlunu süzüb deyirdi:

– Arvad almaq asandır e… Onu saxlamaq, qorumaq çetindir. Her kişinin işi deyil! Gerek dörd gözün olsun, dörd qulağın. Sonra beş kişinin içinde başı dik geze bilesen!

– Bu ne sözlerdir danışırsan?! – İlkin narazılıqla

[1] 2 3 ... 9 >>