üz-gözünü turşudub başını bulayırdı.

– Men ne danışdığımı yaxşı bilirem!

Onun eyhamı, kinayeli sözleri canıma velvele salırdı. Artıq bu qadından sözün esl menasında qorxmağa başlayırdım. “İlahi, meni bu qadının şerinden qoru!” – deyib, Allahı yardımıma çağırırdım.

İlkinden ferqli olaraq qayınatam men bu eve gelin gelen günden ne üzüme baxır, ne de menle kelme kesirdi. Süzdüyüm çayı içir, bişirdiyim xöreyi yeyirdi, amma dindirmirdi. Onlar, er ve arvad bir yerde oturub söhbete dalanda, ya da televizor qarşısında hansısa bir verilişi seyr ederken aradakı buzları eridib onların mehr-mehebbetini qazanmaq üçün elimden geleni etmeye çalışırdım.

Çay demleyib, aparıb masaya düzende kişi gözünün ucuyla oğrun-oğrun meni süzsse de, qayınanam men hele yanlarından ayrılmamış, eliyle vurub qaynar çayı kenara iteleyir, kin-küduretli bir sesle:

– Lazım deyil senin mene qulluğun! – deyirdi. – Özünü zehmete salma! Mene yalnız gelinim qulluq ede biler, seni de ki, özüme gelin saymıram! Bilmiş ol!

Elediyim hörmetin qarşılığında bele tikanlı sözleri duyaraq dolub-doluxsunmuş halda metbexe keçir, sessiz-sedasız göz yaşı tökürdüm. Bütün bunlara tab getirmek çox ağır idi menimçün. Üstelik, öz isteyimle gelmemişdim bu eve. Müqabilinde haqsız yere alçaldılırdım. Amma yene de sebrimi basıb, bir gelin kimi öhdeme düşen vezifeni yerine yetirir, bütün acı sözleri udub, her şeyi sineye çekirdim. Çünki bu insanlar her şeyden evvel Elşadın valideynleri idiler. Meni qebul etmeseler bele, men taleyime boyun eyib, ömrümün axırına kimi onları ve onların oğlunu qebul etmeliydim. Bu artıq heyatın deyişe bilmeyeceyim bir gerçeyi idi.

Qayınatam arvadının bütün emellerini görse de, onun ne mekr ve hiylenin sahibi olduğunu bilse de, sesini çıxarmırdı. Sadece, bele vaxtlarda iradla ona baxıb, narazılıqla başını bulayırdı. Evde hökmranlıq qayınanamın elinde idi ve o, kişinin gözünün odunu nece almışdısa, hiss edirdim kişi ondan ehtiyat edir. Eslinde qonşulardan ayıb bilib, evde gündelik

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>