ses-küy qopmaması namine, odun üzerine barıtla getmek istemirdi. Özünü onun terefindeymiş kimi gösterirdi. Çünki qayınanam öz hökmüne, hikkesine arxalanıb, evde hamının ona itaet etmesini isteyirdi. Lakin Elşad heç bir vechle bu isteye boyun eymirdi. Buna göre de anasının onu görmeye gözü yox idi.

Bir müddet keçdi…

Yayın evvelleri idi. Bele günlerin birinde yene qayınanamın qezebine tuş gelmişdim. Meni o ki var acılayıb, üreyini boşaltmış, birce el qaldırmamışdı. Artıq döze bilmirdim. İçerime vurub susmaqdan mende taqet de qalmamışdı. Cavab qaytarmayım deye çareni onun qarşısından çekilib getmekde görmüşdüm.

Bir az vardı ki, heyete enib, gül kollarının yanındakı skamyada oturmuşdum. Onun zeherden acı sözleri meni nece incitmiş, nece yaralamışdısa göz yaşlarımı saxlaya bilmir, hönkür- hönkür ağlayırdım. Sakitleşe bilmirdim. Bir yandan da ata-anam, bacım üçün qeribsemişdim deye kenardan deyilen adi bir söz bele mene tez toxunurdu. 9 aya yaxındı ki, ne üzlerini görürdüm, ne seslerini eşidirdim. Xiffetden şam kimi eriyirdim…

Ne qeder keçdi bilmirem, men hele de eve keçmeden skamyada oturub qalmışdım. Bu vaxt, birden lap yaxınımda tanış bir ses xüsusi aheng ve tentene ile mene seslendi:

– Salam, esger!

Elimin tersiyle gözümün yaşını silib, çevrilib baxdım. Donub qaldım. Elşad herbi geyimde qarşımda dayanmışdı. Gözlerini qıyıb, xefif tebessümle mene baxırdı. Onu bu geyimde heç vaxt görmemişdim. O, hündürboy, cüsseli, bir az da etli-canlı olduğu üçün bu geyimde esl herbiçi görkemi ile daha meğrur ve qorxmaz görünürdü. Onunla evli olduğumuz bu qeder vaxt erzinde sanki Elşadı ilk defe indi gördüm. O an özüme bele etiraf etmeye çekindiyim qeribe hissler keçirdim. Mene ne oldu bilmirem, amma üreyim şiddetle vurmağa başladı.

O, elini gicgahına aparıb, herbi salam verdi. Ve eyni tentene ile dedi:

– Azerbaycan Silahlı Qüvvelerinde xidmet edirem! Leytenant Hüseynov!

Elşadın zarafatı dodağımı bele qaçırtmadı. Eksine, onu görüb bir az da kövreldim. Qerib

<< 1 2 [3] 4 5 ... 9 >>