yerde doğmasını gören adam sayağı üstüne qaçıb, ona sarılmamaq üçün özümü gücle saxladım. Nece kövrelmişdimse, bir anlıq Elşada olan nifretim, qezebim de sanki yox olmuşdu.
O, herbi papağı başından götürüb, yaxın geldi. Bir gözü evin penceresinde, meni yüngülce özüne sıxıb alnımdan öpdü. Bu zaman istifade etdiyi etirin qoxusu burnuma vurdu. Bu menimçün artıq tanış bir qoxu idi. Birteher oldum. Bilmirem niye, amma nedense baxışlarımı qaldırıb bu an ona baxdım. Onun üzüne bele zendle hele-hele baxmazdım. Yalnız o özü teleb edende.
– Deyesen gözlemirdin…
Haqlı idi. Heqiqeten gözlemirdim. Bu gün heftenin çerşenbe günü idi. O, işde olmalı idi. Amma başqa vaxt da eve gelende heç vaxt önceden xeber etmirdi ki, gelirem. Qefil gelirdi.
– İstedim sene sürpriz edim… Eline düşende meni cırmaqlasa da pişiyim üçün darıxmışam! – deyib, başımı sinesine sıxdı. Sonra birden sanki ayıldı. – Sen ağlamısan?! – Üzümü ellerinin arasına aldı. – Nolub?
Men gözlerimi onun gözlerinden qaçırıb, heç ne demedim. Hemişeki kimi, elinden çıxıb ondan aralı dayandım. Elşadın üzündeki ifade bir anda deyişdi. Şübhe ile mene seslendi:
– Xetrine deyibler?
Aylardır bu ezabları Elşadın ucbatından çekib, ona göre alçalıb tehqir olunduğum üçün, anasına olan hirsimi özüm de hiss etmeden ona tökdüm.
– Sene ne!
– Başa düşmedim… – Qaşları çatıldı. – Nece yeni sene ne!
– Ne menası var, menim xetrime deyen olub, ya olmayıb?
– Menası var ki, soruşuram!
– Menim bir düşmenim var, o da sensen! Heç kimin menle işi yoxdur!
Tutulub qaldı. Yene de özünü toplayıb mezemmetle, gözucu meni süzdü.
– Sen ümumiyyetle yaxşısan?
– Hebsxanadakı dustaq kimiyem! Günümü sayıram ki, senden, senin bu evinden qurtulam!
– Bu ne danışıqdır?! – Elşad gergin göründü. Reng verib, reng aldı. Men durmayıb getmek istedim. Çevrilende evin penceresinde qayınanamı gördüm. Dayanıb, kin-küduretle bizi süzürdü. Elşad onun yanından aralanmağıma fürset bele vermedi. Qolumdan yapışıb, meni saxladı.
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç