Hemişeki sert ifadesi, sert sesiyle emirane terzde:
– Dayan görüm! – dedi.
– Burax qolumu, incidirsen! – Var qüvvemle onun qoluma kilidlenmiş barmaqlarını bir-bir açmağa çalışdım. Amma müveffeq ola bilmedim. O meni buraxmadan laqeydlikle:
– Eyib etmez… Sen menim üreyimi incidirsen, heç uf da demirsen! – dedi. Bir anlıq sükutdan sonra esebi üzüne yansımış bir halda baxışlarını etrafda dolandırıb, dişlerini bir-birine sıxa- sıxa sözüne davam etdi. – Yadında saxla, bu evden bir gün ne vaxtsa qurtula bilersen, amma menden heç vaxt! Ayrılmağı ağlına bele getirme! Ümidle yaşama ki, bir gün seni boşayaram! Xeyir! Men seni qaçırmamışam ki, ne vaxtsa boşayım! Oyun-oyuncaq oynamırıq! Bunu birdefelik hekk ele bu boş başına! – deye barmağıyla gicgahıma döyecledi. – Sen o dünyada da menden qurtula bilmeyeceksen! Qebirde de senle birge yatacam! Bunu unutma!
Hiddetle üzüne baxıb, ondan ayrıldım. İti addımlarla eve doğru getdim. Pillekene çatanda ixtiyarsız olaraq çevrilib bir anlıq ona baxdım. Elşad men yanından ayrılan kimi siqaret alışdırıb yandırdı. Esebi-esebi sümürdü.
Men eve keçen kimi qayınanam qarşıma keçib, qezeble üzüme baxdı. Ve dilinden od tökmeye başladı:
– Üreyini boşaltdın, rahatlandın? Bir-bir meruze edersen de, her halda. Başını hansı yalanlarla doldururdun? Oğlumu mene qarşı hazırlayırsan?!
Diqqetle üzüne baxsam da, dinmedim. Ne deyeydim axı. Söz tapmırdım bu qeder haqsızlığa. Sadece Allahdan özümçün sebir ve dözüm isteyib, köks ötürdüm. Sükutum arvadı bir az da özünden çıxardı:
– Ne edirsen et, bil ki, isteyine çata bilmeyeceksen! Etle dırnağın arasına giren iylenib çıxar, bunu yadında saxla! Sen dünen gelmisen bu eve, men onu dünyaya getirmişem! Havadan bu boyda, bu yaşda olmayıb e, ona zehmet çekmişem! Zehmetimin evezi de bu oldu! Böyüdüb verdim senin qucağına!
Gerisini dinlememek üçün bütün bedenim uçunub gede-gede otağıma keçdim. Hele özüme gele bilmemişdim ki, qayınanam qapını zerble açıb içeri girdi. Ellerini beline qoyub,
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç