qalan bir adamın çaresizliyini gördüm. Qapını açıb getmek isteyende tez yerimden qalxıb ona teref getdim. Qolundan yapışıb, yalvarış dolu bir sesle dedim:
– Meni de özünle apar.
İndi artıq o veziyyetde idim ki, burda onun anasıyla qalmaqdansa, Elşadla bir yerde yaşamağı qebul edirdim. Elşad duruxdu. Çaşbaş halda:
– Nece aparım seni, evvelce ev tutmaq lazımdır, – dedi.
Men tez heyecanla dedim.
– Özün harda qalırsansa, ora apar.
– Biz o evde iş yoldaşlarımızla birge qalırıq. Here bir yerden gelmedir. Beş kişinin içine hara aparım seni? – Qaşları çatıldı. – Özün de bir fikirleş de… Düzgün işdir bu? Gerek evvel meslehetli bir yerde ev axtarıb-arayım… Onsuz da burda qalan deyilik. Bir az sebirli ol.
– Mene behane getirme! – Hirsle üzüne baxdım. – Açıq de ki, mane olaram da sene! Gözelçelerinle görüşlerine! Burda qalsam yaxşıdır! El-ayağına dolaşmayım!
– Meslehet bilmirem. Bilende gedeceksen! – O, sebri tükenmiş halda, özü de hiss etmeden sesini qaldırdı.
Acı istehza ile onu süzüb, dedim:
– Menden olsa senin üzünü de görmek istemirem! Amma neyniyim… Çarem yoxdur!
Elşad gerginlikle meni dinleyib, dodaqlarını yene adeti üzre bir-birine sıxdı, fısıldadı. Men onun susmasını fürset bilib, üreyimi boşaltdım:
– Bilirsen ne var? Özünü yola vurub, her hefte bu qeder uzaq yolu boş yere gelme! Menden sene xeyir yoxdur! Başını orda da qata bilersen! Maşallah, seni darıxmağa qoymayanlar çoxdur! Men sene ehtiyatda saxladığın oyuncağın deyilem!
Elşad bu sözlerime bir az da gerildi. Amma heç bir söz demeden otaqdan çıxdı. Ağlaya-ağlaya qaldım…
***
Elşad esebi addımlarla salona çatanda anasını divanda oturub kefikök halda televizorda konsert proqramını izlediyini gördü. O, Elşadı görer-görmez televizorun sesini qaldırdı. Salonu oynaq musiqi sesi bürüdü. Onun bele etmesi qanının qara vaxtında Elşadı daha da hiddetlendirdi. Dişlerini bir-birine sıxdı, yumruğu özünden asılı olmadan düyünlendi. İstedi dillenib bir söz desin, İlkin qoluna girib
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç