GÜNLER SONRA…

Cüme günü, axşamçağı idi.

Darıxırdım.

Heyete enib skamyada eyleşmişdim. Bir qeder keçmişdi ki, darvazanın önünde maşın dayandığını hiss etdim. Açılan qapı sesine başımı qaldırdım.

Gelen Elşad idi. Yene herbi geyimde.

Onu görende sevincek ne vaxt ayağa qalxdığımı bele bilmedim. Üreyim heyecandan yerinden çıxacaq sandım. Öz hereketime Elşad bir yana, özümden de utandım. O da menim nece heyecanlandığımı görmüşdü. Dodağı özünemexsus bir edayla qaçdı. Axrıncı defe aramızda olanlardan sonra ona dediklerimçün yeqin bu hefte gelmez sanırdım. Amma o, gelmişdi ve heyete girse de, yerinden terpenmeden hemişeki meğrur baxışıyla mene baxırdı. Nehayet, hansısa bir qüvve onun donunu açdı. Ağır addımlarla mene doğru geldi.

Elimin-ayağımın titremesini saxlaya bilmirdim.

Gelib düz qarşımda dayandı. Zendle gözümün içine baxıb:

– Salam, gözel qız! – dedi.

Men hemişeki kimi onun nüfuzedici baxışları qarşısında yene dillene bilmedim, başımı yüngülce terpedib salam verdim. Elşad elinde tutduğu herbi papağı başıma qoydu. Ardınca da yeqin ki, bir qeder evvel soyunub çiynine atmış olduğu kiteli menim çiynime saldı. Sonra bir anlıq meni başdan-ayağa süzüb, fereh hissi ile dedi:

– Eceb yaraşdı. İndi oldun esl herbiçi qadını! Gerek bir destini de seninçün alım. Herbi nizamnameni de öyrederem sene. Birlikde qulluq ederik! – deyib, alnımdan öpdü.

Men onun geyiminin içinde bir az da sıxılıb büzüşdüm. Eynimden çıxarıb asılqandan asdım.

O ise suyu açıb el-üzünü, boyun-boğazını yumağa başladı. Eyni zamanda da mene eşitdirdi:

– Yaman istidir. Rayon od tutub yanır. O zerif ellerinle bir serin su getir içek, gözel qız. Yandı ciyerimiz! Ürek heç! Ürek onsuz da hesretinden odlanıb, cananım!

Men onun bu şairane danışığına üzümde yaranmış tebessümü gücle boğaraq derhal eyvana qalxıb, qrafin dolu soyuq suyu bardaqla birlikde götürüb geri qayıtdım. Elşad el-üzünü silmek üçün desmalı menden alanda barmaqlarının ucundan süzülen su damlalarını özünemexsus

[1] 2 3 ... 5 >>