yerinden terpenib evden bir qeder aralandı. Zenge cavab verdi. Gergin sesini eşitdim.

– Nediii?! Nolub?! Ne zehlemi tökürsen iki deqiqeden bir! Söz başa düşmürsen?! – Qısa bir sükutdan sonra: – İndi çatmışam hele rayona! Sene ne, ne vaxt qayıdıram! İzahat vermeliyem?! – Elşad esebi bir ahengle sesini qaldırdı. Xettin o üzünden ne eşitdise bir az da gerildi. – Ay senin südüve lenet! Ne qanmaz adamsan az, sen! Niye başa düşmürsen, qurtardı dedim! Neçe defe tekrar etmeliyem?! Qurtardı! Beli, men bele isteyirem! Kefimin beyisen?! Eşi, ne isteyirsen ele, mene maraqlı deyil! Öz işindir!

Elşad söhbeti yarıda kesib telefonu söndürmüşdü. Hirsini qovub yatızdırmaq üçün heyetde lengiyir, özüne gelmeye çalışırdı.

Bir qeder sonra duşdan çıxıb, geyinib-kecinib getdi. Ne o menim gözüme göründü, ne de men onun.

Özümü pert hiss edirdim. Üreyim meni ona doğru iteleyib, addım atmaq isterken yanılmışdım.
Gece ne vaxt qayıtdığını bilmedim. Ertesi gün o, toya getmeye hazırlaşanda men qapını açıb otağa keçmek istedim. Onu görüb, yerimde quruyub qaldım. Kostyumda etiraf edim ki, çox xarizmatik görünürdü. Bir anlıq derin nezerlerle ondan xebersiz ona baxdım. Lakin özümü ele vermemek üçün tez de gözlerimi qaçırdım. Eslinde o, evvelden bele celbedici idi, amma men onu indi görmeye başlayırdım.

Qapıdan çıxanda Elşad alnımdan öpüb, heyetde saxladığı maşınına eyleşdi. Ve sürüb getdi.

***

…Toy meclisi şur keçirdi. Elşadın bütün dostları onun öz toyunda olduğu kimi burada idi. Bir masada eyleşmişdiler. Deyib-gülür, zarafatlaşır, arada qalxıb, beyi de öz aralarına alıb reqs edirdiler. Bir-iki qedehden sonra Elşadın ehval-ruhiyyesi yükselmişdi. Dostları onu reqse devet edende daha sıxılmırdı. Amma ağlına bele gelmirdi ki, masalardan birinde toya devet olunan bir nefer bütün nifreti ve kini ile qaşlarını düyünleyib meclis boyu onu izleyir. Onun nece kefi kök deyib gülmesini, reqsini…

Bir qeder sonra Elşad dostu Natiqle foyede dayanmışdı. Bu vaxt onlara yaxınlaşan başqa bir

<< 1 2 [3] 4 5 >>