Biri vardı, biri yoxdu, yer üzünde bütün canlıların yaradıcısı olan Heyat adlı hökmdar vardı. Bu hökmdarın Ölüm adlı xidmetçisi yer üzünün temizliyine, tezeliyine, gözelliyine cavabdeh idi, ona göre de harda solan, qocalan, xestelenen, çirklenen, çirkinleşen görürdüse, hökmdarı Heyatın emri ile onu özünün Yoxluq Alemine aparırdı.
Yer üzünün bütün dirileri öz yaradıcıları olan Heyatı sonsuz bir mehebbetle sevir, Ölüme ise şiddetli nifret besleyirdiler. Ölüm dirilerin ona olan nifretinden sarsılır, ezab çekirdi. Bir gün daha döze bilmedi, üzünü Yer üzünün bütün dirilerine tutub dedi:
- Ay diriler, ne olar mene bele nifret etmeyin. Men günahsız bir emr quluyam. Demirem meni Heyat qeder sevin, amma menden bu qeder zehleniz getmesi edaletsizlikdir. Sizi solduran, qocaldan, xestelendiren, gereksizleşdiren, çirkinleşdiren, köhnelden men deyilem. Men sonam. Menim önümde sizin xesteliyiniz, qocalığınız, solğunluğunuz durur. Siz sebebkarı görmürsünüz. Sizi menim heddime yaxınlaşdıran ele Heyatın özüdür. O, özünden başqa ebedi tanımır, meni de özüne xidmetçi kimi ebedileşdirib. Heyatı günahlandırmırsınız, onun günahını da men daşıyıram. Men sizin sevginizi istemirem, istediyim odur ki, anlayasınız: Men bu qeder nifrete, töhmete, qarğışa, lenete layiq deyilem.
Ölümün xofundan diriler sanki hissiyatlarını itirmişdiler. Onlar ölümün ne demek istediyini anlamadan qorxudan ese-ese qaldılar.
Ölüm qezeblendi. Hökmdarın yanına gelib acıqlı-acıqlı dedi:
- Sen oldurduğundan beri men öldürmeye mehkum olmuşam. Menim vezifem senin soldurduğunu, qocaltdığını, yararsızlaşdırdığını aradan götürmekdir. Qismetim ise dirilerin nifreti, lenetidir. Emrler senden gelir, amma onlar senden şirin ve senden gözel heç ne tanımırlar!
Heyat Ölüme menalı-menalı baxıb soruşdu:
- İstediyin nedir?
- Men edalet isteyirem!
- Yeni isteyirsen diriler seni de sevsinler, ya mene de nifret etsinler?
- Yox. Bu heç vaxt mümkün olan şey deyil. Diriler kar ve kordurlar. Menim istediyim odur ki, sen

[1] 2 >>