suyun, havanın, torpağın, odun ve canlıların damarına daxil olmağa arada bir mene icaze veresen.
Heyat uzun müddet fikre getdi. O, özüne olan sevgini ve Ölüme olan nifreti paylaşmaq istemirdi. Ve o, Ölümün arzusunu yerine yetirdi.
O günden Yer üzünün ahengi pozuldu. Dünyanın hansı bir nöqtesindese torpaq silkelenir, zelzele minlerle canlını bir anda yox edir, gah qorxunc qasırğalar, tufanlar qopur, gah hardasa yanğınlar törenir, gah da başqa bir yerde sel-su alemi yuyub aparırdı. Bunlar olmasa da dünyanın her yerinde canlılar gah tek-tek, gah da kütlevi şekilde bir-birlerini mehv edirdiler.
Diriler yene de Heyatı sonsuz mehebbetle sevir, Ölüme ise şiddetle nifret edirdiler.

<< 1 [2]