Elşadın şehere getdiyi üç hefte olmuşdu. Ve o, bu müddet erzinde bir defe olsun rayona gelmemişdi. Her qapı açılanda gelen odur sanırdım, amma çox keçmeden yanıldığımı anlayırdım…

Bir neçe gün sonra heyetde İlkinle söhbet etmekdeydik. Söz dönüb-dolanıb, yene Elşaddan düşdü. İlkin diqqetle meni süzüb, birden bele dedi:

– Zeng vurmuşdu dünen…

– Kim?

– Elşad.

Men heyecanımı ört-basdır etmek üçün baxışlarımı yere dikib, dinmedim. İlkin sözünün davamını getirmek isteyirdi ki, bu vaxt qapı açıldı ve Elşad heyete daxil oldu. İlkin heyretle gülüb, mene baxdı.

– Bahoo! Mehebbetin gücüne bax! Yolda imiş ki, bizim Mecnun!

Elşadı görmeyimle daxilen meni saran sevinc hissi özümü bele teeccübde qoydu. Gelib çıxmasını gözleye-gözleye günleri sayırammış sen deme.

Elşad ağır addımlarla üzündeki hemişeki ciddi ifade ile eve doğru geldi.

Yene öz geyimi ve xarizmatik görünüşü ile çox yaraşıqlı idi. Gözündeki gün eyneyini çıxarıb, qarşısına geden İlkinle el-ele görüşdü. Qucaqlaşdılar.

– Üzünü görek! Haralardasan, soruşmaq eyib olmasın…

Elşad qardaşına cavab vere-vere gözünün ucuyla meni ve ilk növbede eynimdeki geyimi bir baxışla tepeden-dırnağa süzdü. Üzü bir az da ciddi ifade aldı. Sonra sanki men burda heç yoxmuşam kimi daha mene teref baxmadı. Qardaşıyla söhbetleşmeye başladı. Sözarası maşının açarını ona verib:

– Maşını sal heyete… – dedi.

İlkin Elşadın dediyini eledi. Darvazanı taybatay açıb sükan arxasına keçdi ve tezlikle maşını heyete sürüb, çardağın altında saxladı. İlkin bunları etmekdeyken Elşad yanımdan ötüb menimle hal-ehval bele tutmadan el-üzünü yumağa başladı. Çiyninin üstünden son derece quru ve soyuq bir sesle:

– Yemek hazırla! – dedi. – Bir az celd!

Bu zaman eyvana çıxan qayınanam Elşadın menime reftarını görüb, amirane sesini duydu. Üzünde gün doğdu sanki. Gözlerine işıq geldi. Razılıqla yuxarıdan aşağı oğlunu süzdü.

Men lal-dinmez yuxarı qalxdım. Ve bir qeder sonra heyetdeki masanı nahar üçün hazırlamağa

[1] 2 3 >>