Deqiq bilmirem, ne vaxt…

– Pis oğlansan, Elik… Bilmiş ol…

– Bilirem. Amma olanı budur.

Qız Elşadın bu sözüne bütün sinirlerimi oyadan bir ahengle yastı-yastı güldü. Sonra da elave etdi:

– Off… Darıxdım, Elik.

– Hmm… – Elşad demek istediyi sözü deye bilmediyi üçün saxta tebessümle dilinin ucundan geri qaytardı. Eliyle saçlarını daraqlayıb, sonra alnına yaydı. – Zeng vuraram sonra.

– Aha… Oldu. Gözleyecem. Öpdüm…

Men bundan artıq dözüm nümayiş etdire bilmeyeceyimi anlayıb, işimi yarıda saxlayaraq onlardan ayrıldım. Pilleleri iti addımlarla yuxarı qalxdım. Özümü otağa gücle çatdırdım. Çünki hönkürtümü boğmağa mende artıq taqet qalmamışdı.

***

Melek yanlarından ayrılan kimi İlkin mezemmetle qardaşını süzdü:

– A kişi… Neynirsen sen?!

Elşad dinmedi.

– Qırıl da bunlardan! Redd ele de başından, birdefelik! Ne uzadırsan axı…

– Öz işinle meşğul ol!

– Bilirsen bu qıza nece zülm edirsen?

– Kimin kime zülm elediyi göz qabağındadır!

– Kiçik herf yox idi? Yoxsa axtardın tapmadın? – İlkin istehza ile qardaşını süzdü. – Bu nedir, a kişi, göze girir e… Men subay ola-ola bu qeleti elemirem.

– Gözümde bir az zeiflik var. İri herflerle yazmışam ki, aydın görünsün. – Elşad kinaye ile dillendi.

– Gözünde zeiflik olsaydı Meleyi seçmezdin! Gözün lap yaxşı görür! Özü de nece lazımdır! Amma ağlında zeiflik olduğu deqiqdir! Senin başın heqiqeten xarab olub! Düzgün iş görmürsen!

– Ne edib-etmeyeceyimi senden soruşası deyilem! Özüm bilerem!

İlkin geri çekilmedi.

– Başa düşmürem, nömreni silmeyi bacarmırsan, yoxsa engellemek problemdir sene? Sil, redd ele! Niye şerait yaradırsan axı, bu qeder ireli getmelerine? Kimdir axı onlar?

Elşad hemin andaca baxışlarını qaldırıb sert tonda:

– Qoy telefonu yere! Eliuzunluq eleme! – deyib, qardaşına çemkirdi. – Üz verende astar da isteyirsen… Senin heddin deyil menim telefonumu qurdalamaq! Neyi ne vaxt silib, redd edeceyime özüm qerar verecem!

– Özünü ancaq gözden salırsan. Bunu deyim,

<< 1 2 [3] 4 5 ... 12 >>